newsboys gitaar

Zucht…

3 min leestijd

Misschien moet ik deze blogpost ook helemaal niet schrijven. Maar ik wordt wel errug moe van über-christelijke bijdrages op Internet zoals ik zojuist voorbij zag komen. Onder de titel “Een aangepast Flevo Festival” schrijft ene Patrick Simons (20) een review van het Flevo festival. Even wat quotes uit zijn schrijverij:

Wees nou eens eerlijk: wat is dan het verschil met een willekeurige stapavond? Dat het de naam heeft christelijk te zijn…” / “Wat me ook opvalt zijn de vreemde types die er op Flevo rondlopen. Ja natuurlijk, God neemt iedereen zoals hij is, maar…” / “Ook de krijsen en brullen op het podium doen mij soms bijna duivels aan. En natuurlijk zijn er ook hele goede, geestverdiepende dingen hoor op het festival…

Het vervelende is dat ik eigenlijk niet op redeneringen als deze wil reageren, omdat alles wat er tegen wordt ingebracht als een ondersteuning van een soortgelijke redenering wordt gezien. Waar ik veel moeite mee heb is dat de uitwerking van redeneringen als deze vaak uitlopen op een angstig bestaan. Angst om ergens uit de pas te lopen, angst om anders te zijn, angst om je niet “geestelijk genoeg” te gedragen, angst om met volle teugen van het prachtige leven te genieten, angst voor alles wat anders is, angst voor dingen die ik niet begrijp… En vanuit deze angst ga je mijden, laat je passie en enthousiasme niet meer toe, of voel je je schuldig als je je eens ongegeneerd laat gaan. Maar natuurlijk, ons aller Patrick sluit af met het prachtige “we zijn apart gezet om ons aan Hem (daarmee wordt Jezus bedoeld) aan te passen.” Tja, en dan durf je niets meer te zeggen hè…

Doet me denken aan een situatie die Christian A. Schwarz beschrijft in zijn boekje “Handboek voor christelijke levenskunstenaars“. Een kort stukje (pagina 14):

Maar wat is, voor ons christenen, dan geluk? En wat doen wij om ons eigen geluk te vergroten? Ik heb deze vragen meermalen in cursussen gesteld en daarbij een interessante ontdekking gedaan: Vele christenen kunnen met deze vraag helemaal niets beginnen. “Sinds ik christin ben,” zei mij eens een jonge cursus-deelneemster, en haar woorden zijn ronduit representatief voor een wijdverbreide mening, “hoef ik mij dit niet meer af te vragen. Christus is voldoende!”
Toen ik in de koffiepauze verder met haar in gesprek kwam, kreeg ik steeds meer de indruk dat deze fijne vrouw – die met zo’n vaste geloofsovertuiging en met de onuitgesproken instemming van alle aanwezigen haar “Christus is voldoende” eruit gegooid had – een doodongelukkig schepsel was. Haar persoonlijkheidsstructuur was uiterst verkrampt en extreem anti-zinnelijk…

Ach ja, heb ik toch gereageerd. Zal ik ook een mooie uitsmijter erbij zetten? Nou, laat maar, dat mag een ander doen!

PS: deze Newsboys gitaar is te koop via Victory Designs.

Waardeer je dit artikel? Overweeg een kleine donatie. Voor een volgend kopje koffie tijdens het schrijven bijvoorbeeld.

PS: zie je een schrijfvoutje? Mail me ff!

Bedrag € -

[yarpp]

1 Reactie
Nieuwste
Oudste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
Jaapie
Jaapie
14 jaren geleden

“De angst voor het kwade is een veel sterkere drijfveer voor het menselijk handelen dan de hoop op het goede” zeg ik dan maar ;)

Mooi stukje!