Eens was er een man die een huis kocht met een boom in de achtertuin. Het was winter en met deze boom was niets bijzonders. Niet een bijzondere boom in vergelijking met andere bomen. Toen het lente werd groeiden er groene blaadjes en kleine roze bloemknoppen aan. “Prachtig“, dacht de man bij zichzelf, “een bloesemboom! Hier kan ik prachtig deze zomer van genieten.” Maar voor de man er goed en wel van heeft kunnen genieten waaide de wind al die mooie bloemblaadjes van de boom af. “Wat een rommel in de tuin“, dacht de man bij zichzelf. “Deze boom is nergens goed voor, anders dan rommel maken.”

De zomer ging voorbij en op een dag zag de man dat er vruchten aan de boom zaten ter grootte van een noot. Hij pakte er een van de boom af en proefde ervan. Maar de smaak wat bitter en met een wrang gezicht gooide de man de vrucht van zich weg. “Wat een vreselijke smaak! Deze boom is gewoon nergens goed voor. De bloemen werden weggeblazen door de wind. En de vruchten aan de boom zijn vies en bitter. Ik ga de boom omzagen als de winter komt.” De boom had er echter geen boodschap aan. De wortels trokken het vocht uit de boom op, en in het zonlicht groeide de boom verder. In de late herfst hing de boom vol sappige rode appels.

…

Deze illustratie vond ik om uit te leggen dat veel christenen de vroege bloei zien als het ultieme einde. Maar als de wind heeft geblazen lijkt er soms een rommel achter te blijven. Of ze kijken naar de vruchten die nog niet gerijpt zijn en zijn teleurgesteld over het resultaat. Soms smaakt het zelfs bitter… Maar is het niet zo dat veel van het beste fruit rijpt in de late herfst als de seizoenen zijn werk hebben gedaan??