Onderzoekers hebben het al langer over een zogenaamde “God-spot” in het brein van de mens, een specifieke plek in de hersenen die te maken hebben met spiritualiteit. Een Deense onderzoeker heeft ontdekt dat “praten met God” erg lijkt op het praten met een vriend of een bekende. Neurologisch gezien dan.

MRI op christelijke brein

De onderzoekers deden onderzoek naar het brein van christelijke gelovigen met MRI. Met deze techniek is de activiteit van bepaalde delen van de hersenen te meten. Als iemand ging bidden werden vier delen van het brein geactiveerd. Dat zijn precies de gebieden die worden geactiveerd als er sociaal contact is met andere mensen.

De onderzoeker zegt dat het brein blijkbaar niet is mee geëvolueerd als het communiceert met onzichtbare en bovennatuurlijk wezens. Het brein ziet God als een concrete persoon. Tenminste, dat lijkt het onderzoek te zeggen.

Persoonlijke God

Welke conclusies je uit het onderzoek moet halen weet ik niet precies. Wellicht een verrassing dat God een persoonlijke God is en niet zomaar een bovennatuurlijke kracht of het ongedefinieerde goede in de wereld. Als ikzelf bid dan is God reëel, dan is Hij er. Hij is niet iets vaags, iets dat meer van kracht weg heeft. Hij laat zich zien als een Vader. Hij heeft lief, Hij heeft emoties. Daarom kan je Hem ook persoonlijk leren kennen.

En als ik bid, dan praat ik met iemand die ik ken. Een vriend, een vader, een koning, een leider, een held. Zo vreemd is dat niet. De uitkomsten van het onderzoek lijken ook aan te geven dat het niet logisch is voor het brein om God te beperken tot een abstracte vorm. Hij is persoonlijk. Zo snapt mijn brein het ook.

Reageer

Als jij bidt, stel je je dan een persoon voor? Of juist niet?

Bron: How God lights up the brain