kaars in handen

Ik wil God niet verdedigen

4 min leestijd

Het was toch wel de week van Frankrijk met de aanslagen. En we zoeken eenheid. We roepen en schrijven “je suis Charlie“, “ik ben Charlie“. We zijn allemaal Charlie. Of niet? Ik weet het niet. Ik weet niet eens helemaal precies wat we er mee denken te bedoelen. Dat we allemaal aangevallen zijn? Of dat we allemaal moeten choqueren?

Een ding weet ik wel… Extremisten, van welke orde ook, denken hun God en hun overtuiging te moeten verdedigen. Niet zomaar. Ze staan op en willen slopen. Alles slopen wat niet goed is, niet recht, niet zoals het hoort en zeker niet zoals God het, naar hun inzicht, vindt. In het groot en op een brute manier zie je wat er kan gebeuren als mensen denken zaken recht te moeten zetten namens God of Allah. Ze dreigen en gaan over lijken.

Maar de mensen die een geweer of ander wapen pakken zijn niet de enige extremisten. Er zijn er net zo goed in groepen mensen in allerlei godsdiensten of andere overtuigingen. In de naam van de-god-die-geen-god-is (atheïsme) zijn velen omgebracht. Was het misschien de haat naar de god-die-geen-god-mag-zijn?

Ik wil de vergelijking eigenlijk niet trekken, maar toch voorzichtig adresseren. Want in al die jaren dat ik in de christelijke wereld meeloop zie ik toch ook steeds maar weer de neiging om God te verdedigen. Niet zomaar, maar echt. Er komen geen wapens bij kijken, er vallen geen doden. Dat dan weer niet. Maar er wordt niet meer geluisterd. De ‘wanklanken’ worden gedempt, de ‘anderen’ worden monddood gemaakt en gemarginaliseerd. Zodat de groep schoon blijft van dwalingen en andere meningen. Het gaat hard. Soms echt heel hard.

Waar ik ze vooral en met grote dichtheid tegenkwam? Noem het de fundi’s, de one-issue-gelovigen. Zo overtuigd van hun ding dat iedereen het moet weten. En dat is op zich een heel goed ding. Want als er Goed Nieuws is, dan zou iedereen het moeten weten toch? Maar ondanks dat we zeggen een God van liefde te volgen wordt er gesloopt, veroordeeld, geëlimineerd, mensen uit de groep gegooid.

Het doet me denken aan een quote die ik al lang geleden tegenkwam. Die gaat niet perse over extremisten en gelovigen. Want is het wel religie die het allemaal veroorzaakt? Of komt het overal voor. Zij het in een minder harde manier. En er vallen niet zomaar doden. Ligt het niet op de manier wie we als mens misschien zijn? De Brits-Poolse socioloog Zygmunt Bauman zei:

Voor de moderne mens is de wereld een tuin. Wat doen mensen in een tuin? Wat ze niet hebben gezaaid, noemen ze onkruid, en dat willen ze weghebben. Dat doet de moderne mens ook.” (bron)

Kan het anders? Ja natuurlijk. Het gaat ook bijna altijd anders. De mens is niet door-en-door slecht. Er zit meer goedheid in de mensheid dan we soms denken. Het blijkt dat liefde wint. Maar niet zonder prijs. Liefde werkt niet als hoestdrankje bij een kriebelhoest. Liefde biedt een fundamentele oplossing aan voor de ziekte van het menselijke hart.

In de ode aan de liefde in 1 Korintiërs 13 (lees het in de Bijbel) wordt een fantastische wereld geschetst. Een wereld die niet zonder offer komt. Het kost je eigen gelijk, je eigen comfort, je eigen doelstelling en mijn eigen overtuiging. Ja, ook mijn eigen overtuiging. Want ook mijn ideeën en geloof, mijn op kijk op Christus is beperkt.

Nu hebben wij nog geen heldere kijk op Christus, maar later zullen wij oog in oog met Hem staan. Ik ken Hem nu nog niet volkomen, maar dan zal ik Hem volledig kennen, zoals Hij mij door en door kent.” ~ 1 Korintiërs 13 vers 12

En ja, er zijn mensen die echt heel anders denken. Over smaak valt wel te twisten. Hoe ventileer je kritische noten? Hoe kan je mensen zo raken dat ze even uit evenwicht raken en opnieuw na gaan denken? Fundamentalisten en semi-fundamentalisten hebben de eigenschap maar moeilijk met satire en grappen om te kunnen gaan. Niet alleen moslims, zeker ook christenen.

Maar ik geloof nog steeds niet in een God waar ik de advocaat en rechter voor zou moeten zijn. Zo’n God is een sul en een loser.

God heeft mijn verdediging niet nodig. Ik hoef geen recht te spreken. Hij deed het zelf al op zijn manier. Hij spreekt recht door “… ik vergeef je“, “… ik hou van je“. Hij haalt geen gelijk, maar heeft het wel. Hij overtuigt niet. Hij heeft lief. Hij slaat niet, hij wordt geslagen.

En ik ga hem niet verdedigen.

Hij is mans genoeg.

Waardeer je dit artikel? Overweeg een kleine donatie. Voor een volgend kopje koffie tijdens het schrijven bijvoorbeeld.

PS: zie je een schrijfvoutje? Mail me ff!

Bedrag € -

[yarpp]

2 Reacties
Nieuwste
Oudste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
tanjahermans
tanjahermans
9 jaren geleden

Mooi geschreven!