Een wrange rouwadvertentie wordt door Amnesty International verspreid. “Alleen de sterke stroming had een aanzuigende werking“. “Geheel in lijn der verwachting zijn deze week van ons heen gegaan: Meer dan 300 mensen.” Een advertentie over zeker 300 vluchtelingen die verdronken zijn op de Middellandse Zee.

Bron: Amnesty.nl

Geen nieuws meer

Mijn vrouw doet vrijwilligerswerk bij de vluchtelingenopvang in onze stad. Ze spreekt regelmatig de vluchtelingen. Naast dat ze dankbaar zijn dat ze nu veilig hier kunnen zijn (maar voor hoelang?) is er veel zorg over de situatie in het vaderland. Ze laten foto’s zien van een stad die net is gebombardeerd. “Dat is de straat waar ik woonde.” Er zijn veel mensen omgekomen en gewond geraakt. De mensen hier in de vluchtelingen opvang zitten vol zorg en stress. Je zou verwachten (en zij verwachten het zeker) dat met zoveel ellende en verwoesting het hier natuurlijk ook aandacht krijgt in bijvoorbeeld het journaal. Maar we hebben het nu druk met Oekraïne, de binnenlandse economie en de olieprijs in het journaal. Ellende uit Syrië is geen nieuws meer.

Waren ze maar thuisgebleven

En mensen uit andere culturen die de wanhoop ontvluchten en hopen op een betere toekomst… zouden maar beter moeten nadenken? Dit was het risico wat ze konden verwachten? Hadden ze maar moeten blijven? Hadden ze maar in een overvol vluchtelingenkamp in de regio moeten gaan zitten waar ze het risico lopen op honger, verkrachting, geweld?

Hoe het opgelost moet worden weet ik niet. Politiek is niet mijn vak. Niet voor niets. Ik kan niet omgaan met altijd maar moeten leven met compromissen, sub-optimale oplossingen. Zo mag dit niet gaan met thema’s die letterlijk over leven en dood gaan. Dat 300 vluchtelingen verdrinken omdat ze verlangden naar vrijheid zou ons in de hoogste staat van paraatheid moeten brengen. Paraat staan om te helpen.

Oplossing gaat ons wat kosten

Het is een illusie dat je het leed van een ander neutraal kan oplossen. Zet vooral uit je hoofd dat het je niets mag gaan kosten. En denk vooral niet dat het zonder kopzorgen kan gaan. Het gaat pijn doen (dat doet het nu al), het gaat wringen (hoe kan het ook anders), we moeten inschikken, we zullen comfort moeten inleveren.

Deze problemen zullen de wereld niet uitgaan als we ons er niet aan willen bezeren. Letterlijk en figuurlijk.

En ik weet niet hoe.

Daarom ben ik blij met organisaties die opstaan tegen onrecht. Die regeringen en regimes in de weg blijven zitten tot het irritante toe. Ook bij onze eigen regering en politiek trouwens. Organisaties als Amnesty moeten niet gemakkelijk voelen. De vingers moeten uit de oren, de ogen mogen niet worden dichtgeknepen, er mag niet de andere kant op worden gekeken. Uiteindelijk is dit onrecht ook ons probleem. En zullen we het kostte wat het kost moeten proberen te fixen. Het zal ons wat gaan kosten. Wij zullen er ongemak van voelen.

Ondanks dit relaas weet ik niet hoé het gefixt moet worden.

Daar baal ik enorm van.

Lees zeker ook het weblog van Amnesty en teken de petitie omdat mensen belangrijker zijn dan onze grenzen »