Of het nu schilderen is, muziek, schrijven, theater… De kunst van het weglaten is een belangrijke stap om iets te maken van gewoontjes tot kunst. Bij preken is dat niet anders: het wordt effectief als je al het onnodige durft weg te laten. Hoe doe je dat bij een preek? Enerzijds hangt dat af van de preekstijl die je hanteert. Als je een verhalende stijl hebt, dan zijn juist de details van je beschrijving een noodzakelijk ingrediënt om een scène te schilderen. Als je dat goed doet, dan gaan de mensen kijken met hun oren. Maar ook bij deze stijl zal je scherper en effectiever zijn als je precies weet wat je wilt communiceren. Alles wat niet echt noodzakelijk is zou je eigenlijk moeten weglaten. Wat dit betreft mogen predikers best in de leer bij theatermakers, schrijvers en kunstenaars.

Als je het zo doet kan het niet anders of dat wat overblijft moet wel zinvol zijn. Het moet de kern van de zaak raken.

Een goede toets:

1. Vat in één zin samen wat je kernboodschap is (is trouwens erg handig voor de mensen die naar je luisteren!)
2. Check van je hele preek of het toevoegt aan deze boodschap
3. Voeg alleen dat toe aan je preek dat de kernboodschap ondersteunt.

PS: de kunst van weglaten wordt ook gebruikt om compacter te schrijven. Een interessant wetenschappelijk artikel is hier te vinden.