Fransiscus van Assisi zei ooit de beroemde woorden: “Predik altijd het evangelie en als het echt nodig is met woorden.” Bij predikers staat het gesproken woord vaak centraal. Je kan dan veel tijd en energie steken in spreektechniek en presentatie. Op een van de vorige blogs kreeg ik de volgende reactie van Harrie:

“Dus door te luisteren komt men tot geloof, en wat men hoort is de verkondiging van Christus.” (Romeinen 10 vers 17). Laten we dan a.u.b. ‘luisteren’ vertalen in ‘begrijpen’… anders zijn de doven gedoemd om te sterven… Dus laat de prediking niet alleen gaan om het gesproken woord, maar om de daad. En daar ligt het probleem. Mensen weten het woord zo gemakkelijk te vertellen. Onze predikers vertellen iedere zondag weer hoe mooi het allemaal kan en moet zijn, maar dan…. maar dan? [ bron ]

Ik kan niet anders dan Harrie gelijk geven. Zoals ook heel simpel het statement in Jakobus 1 vers 22 “Vergis u niet: alleen horen is niet genoeg, u moet wat u gehoord hebt ook doen.”  Dat is zeker niet alleen voor het publiek, maar zeker voor de prediker zelf. De boodschap krijgt pas waarde en kracht als het woord dat je spreekt je eigen leven mag beïnvloeden en veranderen. Aan je leven zullen mensen zien wat het resultaat is van de boodschap die je brengt. Heb je een emotioneel en relationeel bedroevend leven, dan zal het lastig zijn om door te geven wat het effect is van het Goede Nieuws, de liefde van God… Het is lastig als een kerk enerzijds zegt dat God de wereld zo liefhad dat het Hem alles mocht kosten maar anderzijds getekend wordt door conflict. Het is lastig om een boodschap van Gods zorg en voorziening te brengen als je nog steeds alles zelf blijft regelen.

Inderdaad… misschien moet een prediker zijn mond eens wat meer houden en gewoon gaan leven. En eerlijk is eerlijk: ook deze prediker preekt tegen zichzelf!