Stel je voor dat de kerken een 20 eeuwen oud concept zouden hanteren. Stel je voor dat we afstappen van programma’s, agenda’s, lijsten, strategieën en marketing en de basis weer eens zouden definiëren. Al het onnodige weglaten en de kern overhouden. Zou dat niet een ongelofelijke vrijheid betekenen?

Dan wordt de kerk zichtbaar, niet vanwege een of andere strakke campagne, maar vanwege relevante mensen. Dan staat de kerk midden in de samenleving, niet betweterig maar vol liefde en toewijding. Dan gaan mensen niet ten onder in grote massa’s, maar is er voor ieder individu een plaats. Iedereen zou de kans krijgen om Jezus te leren volgen, iedereen zou discipel zijn. Wat is dat eigenlijk, discipelschap?

En voor leiders… zij zouden zich kunnen richten op de zaken waar het echt om gaat. Niet van vergadering naar vergadering. Iedereen op zijn eigen plek, in zijn eigen huis, tijd om met mensen om te gaan. Iedere leider heeft alle tijd om te investeren in een nieuwe generatie. Tijd om lief te hebben, tijd voor de missie van Jezus. Aandacht voor de zwakken, voor het pasgeborene. Hmmz, ik begin er al van te dromen. Zou het kunnen? Zou het mogelijk zijn dat ik, als voorganger, mijn aandacht echt zou kunnen geven aan de dingen die op mijn hart liggen??

Wat denk jij? Hoe zou de kerk er uitzien?