https://www.youtube.com/watch?v=PaGYwfvsFFo

Jawel hoor, weer present om half vijf. Koud, dus ik zit in mijn winterjas gedoken. Sjaal om. Eigenlijk is het best aangenaam zo. Het verhaal over de roeping van Abraham wordt gelezen (Genesis 12 en  13). Het klinkt hier vanzelf ook mooi, met die mooie galm. Daarbij wordt ook het verhaal van de heilige Antonius voorgelezen. En de manier waarop hij alles moest loslaten, zich geen zorgen moest maken, omdat de Heer voor hem zal zorgen. Oempf… de roeping van Abraham, die heeft ons eigen leven ook erg in beweging gezet! Blijkbaar heeft de Heer me wat te vertellen deze week.

PS: ik heb het filmpje gemaakt als een korte persoonlijke herinnering aan de omgeving, de geluiden, de stilte. Geniet er van. Het is maar een minuutje :)

Half dromend

Tussen de nachtoffice en het Lauden heb je net een uurtje om nog te slapen. De monniken doen dat meestal niet, maar nemen tijd voor Lectio (het lezen van de Bijbel) en meditatie. Voor mij is het een onrustig uurtje slaap met vreemde dromen. Het Lauden maak ik dan ook half dromend mee…

Negen uur, een heel bijzonder moment

Het valt me nu pas op… De Terts, het derde uur van je dag (negen uur ‘s morgens op de klok dus) is het moment waarop in het Oude Testament de toonbroden werden gebroken (als beeld van Jezus, het levende brood dat gebroken moest worden). Het is ook het moment dat Jezus aan het kruis werd getimmerd. Maar ook het moment dat de Heilige Geest op Pinksteren op de leerlingen van Jezus werd uitgestort.

Negen uur, dit moment dus, is dus het moment van de Heilige Geest. Ook in de gebeden. Door de eeuwen heen was dit het moment om dit als een van de markante momenten te zien om te bidden. In mijn ritme duik ik dan net in de drukte van de dag. Ik ga er eens over nadenken hoe ik dit negende uur in mijn leven en agenda kan inpassen.

Alles anders

Op de een of andere manier is vandaag het programma omgegooid. Dat gebeurt eens per jaar, een nieuwjaarsreceptie. Grappig is als je de verwarring merkt in het klooster. Niemand weet helemaal precies hoe het zit. Wat wil je, als je al dertig of veertig jaar in hetzelfde ritme zit.

Wie mag God dan wel zijn

Tijdens de koffie ontstaat een interessant gesprek. Over wie of wat God dan wel moge zijn. En is God niet ook bedacht? Toen de mens taal kreeg (50.000 jaar geleden) en dingen ging duiden is de mens ook God gaan noemen… O ja? Welke God is dat dan? Ik vind het maar niks als mijn God afhankelijk is van mijn mening. Zo’n God lijkt me helemaal niks, eerlijk gezegd is dat ook geen God. Hij is daarmee ook onpersoonlijk. Het eigene van God moet toch zijn dat het enige wat wij kunnen doen is alles op alles zetten om Hem te leren kennen, niet om Hem te definiëren?? Ik geniet wel hoor van dit gesprek.

Het boek dat ik hier aan het lezen ben, “Verrast door hoop” (N.T. Wright) valt wel op zijn plek. Want uiteindelijk draait alles om Jezus. Haal Hem weg uit het verhaal en je hebt niets meer over. En dat is heel wat anders als bijvoorbeeld Klaas Hendriks momenteel beweert: “het bestaan van Jezus doet er eigenlijk niet zo toe.” (bron)

Wat is jouw gezegende last?

Deze uitdrukking kom ik tegen en laat ik eens door me heen gaan: “wat is de last die jij moet dragen en die precies bij jou past”? Wat maakt mij boos, waar maak ik me druk om? Zijn dat niet wellicht de dingen waar God zich ook boos om maakt? Soms legt God je een last op je hart. Een last die op Zijn hart ligt. Omdat ook Hij deze wereld niet liet zitten. En dat nog steeds niet wil.

Wat dat betreft heb ik wel een jaar achter de rug. Met veel hoogtepunten, dieptepunten, overwinningen, crisissen, indrukken, ervaringen. Dat ik gevormd wordt is wel duidelijk. Ik laat het maar gebeuren :)