Op de een of andere manier begint de klok van het klooster in me te werken. Ik slaap wat licht en wordt op tijd wakker. Heb gisterenavond lang gelezen in het boek ‘Weird, because normal isn’t working‘ (echt een aanrader, is helaas niet in NL). Het boek stelt me veel vragen. Vragen zoals wat ik nu echt wil. Misschien zelfs terug gebracht tot het ene dat je zou moeten doen.

‘k Ben dus maar niet naar de nachtoffice gegaan. Dat was me iets te vroeg. Dus om 7 uur mijn bed uit om om 7:30 in de kapel weer klaar te zitten. Ondermeer gelezen uit 1 Kor 15. Over de toekomst, de opstanding, het nieuwe lichaam dat het oude zal overkleden. Het is een thema dat erg belangrijk is in het boek “Verrast door hoop” (N.T.Wright) waar ik me in heb vastgebeten. Alles lijkt wel erg in elkaar te passen: het klooster schema en alles waar ik zelf mee bezig ben.

Kerkorgel

Even tussendoor, ik heb gemerkt dat ik nog behoorlijk kerkorgel kan spelen. Dat is al heeeeel lang geleden dat ik het voor het laatst heb gedaan (zit een verhaal aan vast, daar zal ik je nu niet mee vermoeien). Even alleen in een ijskoude kerk. Wel mooi hoor. En ook wel nostalgisch.

De sext (gebed rond 11:30) voelt voor mij gehaast. Ik weet het niet, volgens mij komt het de monniken nu niet helemaal uit. We zijn zo klaar. En ik heb er, eerlijk gezegd, niet veel van meegenomen.

God spreekt

Ik ben hier in het klooster om in de rust te komen. En om daar weer te zoeken naar leiding van God, richting, keuzes, inspiratie. Dat is ook concreet mijn gebed. Mijn ervaring is dan altijd, na een concrete vraag aan God, dat Hij ook antwoord. Tijdens de noon (gebed rond 14:30) werd één tekst voorgelezen. Deze dus:

“Ik hecht echter niet de minste waarde aan het behoud van mijn leven, als ik mijn levenstaak maar kan voltooien en de opdracht uitvoeren die ik van de Heer Jezus ontvangen heb: getuigen van het evangelie van Gods genade.” Hand 20:24

Het brengt me terug bij de kern van mijn roeping: getuigen van het evangelie van Gods genade. Oké… de richting is me duidelijk!

Broeder Gabi

Ik heb vanmiddag een bijzonder mooi gesprek gehad met een van de monniken. Wat een bijzondere mensen. Veel van hun leven bestaat uit gebed en bijbellezen. Met zijn eenvoudige wijsheid moet ik nog heel wat gaan doen. Ik zal niet alles delen, dat is wat te privé voor dit platform, maar deze opmerking vond ik bijzonder:

Als je wat bent kwijtgeraakt dan moet je terug naar de bron waar je het hebt gekregen. Als je iets van God lijkt te zijn kwijtgeraakt moet je naar Hem als bron weer terug om het terug te ontvangen.

Met alles wat er hier in deze dagen gebeurt ervaar ik in mezelf een mooie manier van liefde voor het instituut kerk. Even niet die van mij alleen, maar de kerk van alle generaties, van alle eeuwen, van alle culturen en van alle denominaties. Ik voel me thuis bij deze oude kloosterbroeder. Ik geloof in één katholieke (algemene) kerk.