Vorige week schrok ik van mezelf. Waarom? Misschien wel omdat ik erachter kwam dat ik zo lang heb gedacht: “Als ik maar gered wordt.” Met dat als hoogste doel van het bestaan. En de vraag die me bekroop was: is dit niet heel erg egoïstisch?

Ik en mijn redding

In een interview van een paar jaar terug zegt N.T. Wright, als reactie op John Piper in een debat over ondermeer het thema rechtvaardiging, het volgende:

Mijn zorg over wat nu wordt gezien als de traditionele reformatorische overtuiging (hoewel er velen zijn) dat het alle aandacht richt op “ik en mijn redding” in plaats van “God en Gods plannen”, wat is – zoals je kunt lezen in de evangeliën, en bijvoorbeeld in Romeinen 8 – vele malen breder dan mijn redding.

Hoe zit het eigenlijk? Wat is eigenlijk het Goede Nieuws dat we brengen? Is dat alleen maar ik en of ik gered wordt? Of gaat het over veel meer? Gaat het misschien over dat God de wereld liefheeft? En een plan voor de wereld heeft?

God persoonlijk kennen?

Ja, zo noemen wij het ook steeds bij Agapè: hoe kan je God persoonlijk leren kennen? Een goede vraag volgens mij. Maar het is zeker niet de enige vraag en wellicht niet eens de belangrijkste vraag.

Misschien zijn we wel vaak het perspectief van de wereld verloren. En is de boodschap van God teruggebracht tot ik persoonlijk. Het is vanaf het begin anders geweest. God had een plan voor de wereld.

Kerk is er voor de wereld

Dat is nu niet anders. God heeft een plan voor de wereld. Daarin hebben de gelovigen juist ook een plek als boodschappers van het Goede nieuws. Dat God in beweging is gekomen. Dat Jezus opstond uit de dood op Paasmorgen. Dat er hoop is dat het kwaad niet blijft regeren. Dat is de plek die de kerk heeft. Om dit duidelijk te maken.

Hou je van de vraag: “Wat zou Jezus doen?” Nou, als het gaat om waar Hij op gericht was dan was het niet op zichzelf. Zou mooi zijn als we een beetje meer als Jezus zouden zijn.