De Joden associeerden godsdienst met angst …. God verscheen heel verrassend als baby in een voerbak. Wat is er minder angstaanjagend dan een pasgeborene met strak tegen zijn lijfje gebonden armpjes en beentjes? In Jezus vond God een manier van omgang met de mens waarin angst geen plaats had. Ik leerde iets over incarnatie toen ik een zoutwateraquarium hield.

Telkens wanneer mijn schaduw boven het aquarium opdoemde, doken de vissen weg in de dichtstbijzijnde schelp. Ze toonden mij maar één “emotie”: angst. Hoewel ik volgens een regelmatig schema drie keer per dag het deksel optilde en eten in de bak liet vallen, reageerden zij op elk bezoekje als een onmiskenbaar signaal van mijn opzet om hen te pijnigen. Ik kon ze er niet van overtuigen waar het me werkelijk om ging….

Het veranderen van hun waarneming, begon ik in te zien, vereiste een vorm van incarnatie. Ik zou een vis moeten worden en tegen ze moeten “spreken” in een taal die ze konden begrijpen.

[ba-youtubeflex videoid=”l1NZrSpDybQ”]

Een mens die een vis wordt is niets vergeleken bij God die een baby wordt. En toch is dat wat er volgens de evangeliën gebeurde in Betlehem. De God die de materie schiep, nam daarin zelf een vorm aan, zoals een kunstenaar een stip op zijn schilderij of een toneelschrijver een personage in zijn eigen stuk zou kunnen worden. God schreef een verhaal, maar daarbij gebruikte Hij echte personen, op de bladzijden van de echte geschiedenis. Het Woord werd vlees.

Bron: “The Jesus I Never Knew“, Philip Yancey / foto: tome213