Mag je als christen genieten van het leven en zo ja, hoe dan? Ik ken de mensen die met een zwaarmoedige blik en serieuze stem mededelen dat ‘de vreugde van de Heer’ hun deel is. Hoe komt het dat ik dat niet geloof? Ik moest daarbij denken aan een situatie die Christian A. Schwarz beschrijft in zijn boekje “Handboek voor christelijke levenskunstenaars“. Een kort stukje (pagina 14):

Maar wat is, voor ons christenen, dan geluk? En wat doen wij om ons eigen geluk te vergroten? Ik heb deze vragen meermalen in cursussen gesteld en daarbij een interessante ontdekking gedaan: Vele christenen kunnen met deze vraag helemaal niets beginnen. “Sinds ik christin ben,” zei mij eens een jonge cursus-deelneemster, en haar woorden zijn ronduit representatief voor een wijdverbreide mening, “hoef ik mij dit niet meer af te vragen. Christus is voldoende!”

Toen ik in de koffiepauze verder met haar in gesprek kwam, kreeg ik steeds meer de indruk dat deze fijne vrouw – die met zo’n vaste geloofsovertuiging en met de onuitgesproken instemming van alle aanwezigen haar “Christus is voldoende” eruit gegooid had – een doodongelukkig schepsel was. Haar persoonlijkheidsstructuur was uiterst verkrampt en extreem anti-zinnelijk…

Natuurlijk is Christus voldoende. Zijn genade is genoeg. En toch is het ook weer niet zo. Want… het is niet een of ander rationale ding, een besluit. Genieten van het mooie leven hoort bij leven op zijn best. Het is ook niet zo dat God daar géén onderdeel van is. Je moet ze niet tegen elkaar uitspelen. Maar bij elkaar brengen.

Een heerlijk glas wijn en een kaasplankje zitten op het achterdek van een schip, genietend van de zon en een zacht briesje… dat is helemaal niet verkeerd. Alleen al de gedachte daaraan is voor mij genieten!