Dit is een gastblog van Leenard Kanselaar, student aan de CHE in Ede.

Zojuist keek ik het programma ‘Over de streep’. Uitgangspunt van dit programma is de vraag: wat weten we nu eigenlijk van elkaar? Een goede vraag om te stellen binnen onze kerkgemeenschappen. Wat weten we van elkaar?

Onkwetsbare gelovigen

Op een Challenge Day staat openheid en eerlijkheid centraal. Dat mis ik dat in veel kerkgemeenschappen. Ik zie een kerk die bestaat uit onkwetsbare gelovigen zonder problemen. Ziek zijn we soms wel, maar problemen? Niemand die last heeft van depressies, relatieproblemen, geloofstwijfel en seksualiteit. Zelfs kerkleiders niet. Waar zijn de leiders die vertellen over hun eigen falen? Waarom lijkt het hen zo makkelijk af te gaan?

Mijn problemen

Ik worstel met bovenstaande problemen. Ik stel vragen aan mijn geloof. Gods almacht? Vrede op aarde? Ik twijfel eraan. Toen ik dit tijdens een Bijbelstudie benoemde, kreeg ik dit antwoord: ‘Het staat gewoon in de Bijbel, vertrouw er maar op dat het ook gebeurt’. Met dit correcte theologische antwoord ging was mijn kwetsbaarheid snel verdwenen.

Zo heb ik jaren geloofd dat in mijn kerk en in mijn omgeving geen relatieproblemen voorkwamen. Toen ik verkering kreeg en enorm zat te twijfelen over mijn relatie, voelde ik mij alleen staan. Ik kende niemand met dezelfde problemen. Ik stond er voor mijn gevoel alleen voor. Ik bouwde een muur om mijn hart en mijn twijfels verstopte ik.

Mijn verkering ging uit. Ik raakte in gesprek met een vriend. Vertwijfeld vroeg ik of hij ‘nooit momenten van twijfel kende’. Dit bleek wel het geval te zijn. Diegene had vaak getwijfeld. Soms op het punt gestaan om zijn relatie te verbreken. De herkenbaarheid van deze vriend was voor mij een verademing. Ik ontdekte dat ik niet alleen stond.

Een kwetsbare kerk

Openheid en kwetsbaarheid, twee woorden die symbool behoren te staan voor een kerkgemeenschap. Een gemeenschap die bestaat uit falende, tekortschietende en zoekende gelovigen. Dat vraagt, om met de woorden van Jos Douma te spreken, om een kerk ‘waar niet in algemene (theologische en vrome) termen wordt gesproken over zonde, genade en liefde, maar om geloofsgemeenschappen waar mensen kwetsbaar kunnen zijn, waar gelovigen zich niet hoeven te schamen voor hun worstelingen, falen, pijn en frustratie.

Jezus die zijn wonden laat zien

Onze geheimen koesteren we graag. Maar worden we hier gelukkig van? Komt dit een gemeenschap ten goede? Nee. Ook geloof ik niet dat God wil dat wij onze wonden verborgen houden. Wanneer ik kijk naar Jezus, zie ik iets anders.

Op de avond van de eerste dag (…) kwam Jezus binnen (…). Hij zei ‘Vrede zij u’. Na dit gezegd te hebben toonde Hij hun zijn handen en zijn zijde.

Jezus leert om onze wonden te delen met mensen om ons heen. Misschien juist wel binnen onze geloofsgemeenschap. Delen maakt vrij. Nadat mijn verkering uitging leerde ik om mijn wonden en twijfels aan vrienden te laten zien. De muren rondom mijn hart had ik omgegooid. Toen leerde mensen mij pas écht kennen.

Ik geloof in een kerk als gemeenschap waarin we elkaar niet langer de maat nemen, maar in liefde naar elkaar omzien. Een gemeenschap waarin we samen worstelen met pijn en gebrokenheid.

Ik ben benieuwd naar de gelovige die twee stoelen verderop in de kerk zit. Zie ik die gelovige écht, of kijk ik tegen een muur aan? Luister ik tijdens een Bijbelstudie met diegene naar kloppende antwoorden? Bij deze gelovigen krijg ik het gevoel alsof zij een aura van onkwetsbaarheid om zich heen hebben hangen. Het gaat altijd goed met ze. Hun relatie met God is prima. En twijfels over het geloof? Het lijkt alsof zij dat niet kennen. Vertwijfeld stel ik mijzelf de vraag, ‘ben ik dan écht de enige waar het soms niet goed mee gaat?’.

Dat kan ik mij niet voorstellen. De gelovige van drie stoelen verderop kent dezelfde problemen. Wanneer we hier niet open en eerlijk over zijn dreigt de kerk, om met de woorden van Mark Hall te spreken, een act te worden. Een schijnvertoning met ongeloofwaardige gelovigen. Dat is een gevaar.

Challenge Day in de kerk

Voor dit gevaar is een perfect medicijn uitgevonden. Een Challenge Day. Gelovigen behoren richting elkaar de vraag te beantwoorden: ‘Als je me echt zou kennen dan zou je weten dat…’ Daarna lopen we over de streep. Dan zien we dat die zogenaamde onkwetsbare gelovige opeens aan de andere kant van de streep staan. Dat creëert openheid. Dat laat zien dat we er als gelovigen niet alleen voor staan. Het zorgt voor begrip. We ontdekken dat we elkaar nodig hebben. We zijn lotgenoten. We hoeven onszelf niet beter voor te doen. We zijn met elkaar kerk, bestaande uit falende gelovigen die niet kunnen leven zonder de genade van God.

Reageer eens

Wat denk jij dat er gaat gebeuren wanneer er een Challenge Day in de kerk wordt georganiseerd?