Monique Samuel

De woestijn als symbool voor ontmoeting met God

3 min leestijd

Met veel plezier lees ik het “Dagboek van een zoekend christen” waarin Monique Samuel haar reis door geloof, kerk en cultuur beschrijft. Het levert veel momenten van herkenning op. Maar ik voel me ook een beetje vreemd. Ik voel me een eigenwijze westerse christen die zijn ideeën heeft over de kerk, de bijbel, geloof. En voel me reisgenoot op dezelfde tocht om los te komen van mijn kaders en door te dringen tot de kern.

In alles roept het boekje om rust. Die zo schaars te vinden is. Hoe kan je je unpluggen van de drukte van het leven? Op bijzondere plekken kom je dan tot je eigen verrassing God tegen. In andere culturen, in andere tradities.

Ik geniet trouwens van de andere kijk op dezelfde werkelijkheid. Hoeveel is niet cultureel bepaald? Hoe vast zit ik niet in mijn westerse idee over geloof, kerk en bijbel. Gewoon maar eens een voorbeeld over hoe je iets beoordeelt. Onder “De vruchtbaarheid van de woestijn” schrijft ze

De grote profeten uit de Bijbel trokken zich regelmatig terug in de woestijn. Soms omdat hun opdracht ze te veel werd, soms omdat God ze een les wilde leren (zoals in het geval van Mozes en later het Joodse volk) en vaak om zich op het leven te bezinnen en God te ontmoeten. Zelfs Jezus trok zich terug in de woestijn alvorens Hij aan zijn goddelijke opdracht begon.

In tegenstelling tot wat veel mensen denken is de woestijn geen dode plaats. Een groen struikje dat zich aftekent tegen een bruinrode bergwand is opeens adembenemend mooi. Een plas water haast een mirakel. Verwacht geen bos of groot grasveld… maar de kleinheid der dingen zorgt ervoor dat je als mens, juist op die plek, alleen maar in stil ontzag voor God kunt staan.

Ik heb in Nederland veel preken gehoord waarin de woestijn wordt vergeleken met een dode plek, als symbool voor een geloofsdip of droge spirituele periode. Ook in christelijke boeken zie je dit concept vaak terug. Tijdens mijn reizen door verschillende woestijnen op deze aarde heb ik echter juist de rijkdom van dit bijzondere natuurfenomeen leren waarderen. De hete zandduinen en woeste bergketens zijn voor mij een plek van ontmoeting met God. En dat is, volgens mij, ook de bijbelse betekenis van de woestijn. Het is de plek van direct contact tussen de mens en God, een plek van bezinning, van uitrusting en toewijding… een plek van geloofsopbouw… niet van geloofsstilstand.

Dagboek van een zoekend christen, pagina 48, 49

Monique, dank je wel voor je eerlijke vragen. Dank je dat je me even ongemakkelijk laat voelen als Hollandse christen die maar een beperkte blik heeft op de rijkdom van de kerk. Je hebt me meer vragen gegeven dan antwoorden. Dat zal niet iedereen waarderen, maar ik waardeer dat enorm. Blijf alsjeblieft je vragen stellen, je kleur geven aan de kerk. En geef mij nog even tijd om zelf ook antwoorden te formuleren. En de plek van ontmoeting met God op onverwachte plekken te vinden.

Dagboek van een zoekend christen, Monique Samuël

Waardeer je dit artikel? Overweeg een kleine donatie. Voor een volgend kopje koffie tijdens het schrijven bijvoorbeeld.

PS: zie je een schrijfvoutje? Mail me ff!

Bedrag € -