Als er een verschil is tussen een publiek en een community dan is het wel waar de stoelen naar zijn gericht. Het klassieke model van de kerk is terug te lezen in hoe de stoelen staan: de typische kerkopstelling, een treintje, een collegezaal. Er gebeurt iets heel anders als de stoelen niet meer gericht zijn op een centraal podium maar op elkaar.

Community

O ja, ik gebruik altijd maar het woord community omdat ik gemeenschap gewoon een beetje gek vind klinken.

De vraag is hoe je het gedaan krijgt om in de kerk te schakelen van een podium naar een community. Het podium is gemakkelijker te organiseren. Een aantal mensen komen in actie, zij regelen het. De rest mag meedoen. Natuurlijk, er is vaak wel een momentje om samen koffie te drinken na een kerkdienst. Maar dat lost het naar mijn gevoel niet op. Dat maakt nog niet direct een community. Ook door-de-weekse samenkomsten zijn niet zomaar de oplossingen.

De neuzen moeten een andere kant op worden gezet. Daar ligt de echte uitdaging.

Pioniers

Op steeds meer plekken wordt er geëxperimenteerd (of gewoonweg in praktijk gebracht) om met een heel andere vorm te werken. Denk aan Rikko Voorberg (noemt zich Kerkpionier). Of aan de laatst nog een uitgebreid verslag in o.a. Trouw en het AD van de eerste samenkomst van De Werkelijkheid waar voorganger Jan Wolsheimer aan werkt. Of Oeds Blok die heel gelukkig is als hij een potje kan pokeren met mensen uit de buurt en daar eindelijk contact krijgt.

Meer experimenten nodig

Er zijn meer experimenten nodig om van het podium of de preekstoel af te kunnen komen. Het is voor veel kerken al een hele schok als je tijdens een preek of toespraak graag echt het gesprek aan wilt gaan. Als ze echt mogen reageren. Dan is er nog best wel veel werk te doen.