israel palestijns conflict

Wie zegt iets zinnigs over het conflict in Israël?

5 min leestijd

Wie het weet mag het zeggen. Dus ik zou eigenlijk mijn mond moeten houden als het gaat over het conflict in Israël. Eigenlijk het hele conflict in het Midden-Oosten. Volgens mij zouden veel mensen moeten zwijgen. En toch wil ik dit even kwijt.

israel conflict raketten

Op Facebook en Twitter volg ik allerlei mensen met meningen.

De een deelt vooral een pro-Israël standpunt dat gaat tot “go-go-go and get those basterds!”, sprekend over de Palestijnen die vooral stevig moeten worden aangepakt. Ze zijn verontwaardigd over de tweeslachtige houding in het nieuws waarbij boos op Israël wordt gereageerd. En dat vind ik inderdaad gek. Alsof het maar normaal is dat je vijandige raketten uit de lucht moet schieten om ervoor te zorgen dat weinig mensen in Israël gewond raken…

De andere groep deelt de foto’s met doden en gewonden uit de Palestijnse gebieden. Hartverscheurend. Vaders die hun kinderen moeten begraven. Al dat onrecht dat een hele bevolkingsgroep wordt aangedaan. Ze hebben weinig te makken, weinig hoop op een betere en vrediger toekomst. Het is klein duimpje in vergelijking met Israël als het op militaire en politieke macht aan komt.

Ik voel met beide mee.

En ik weet het gewoon niet.

Jaren heb ik in een kerk gezeten met heel wat fanatieke pro-Israël christenen. Ik werd zelfs op mijn vingers getikt toen ik eens kritiek uitte op de harde aanpak van het Israëlische leger. Nee, daar mocht ik geen kritiek op hebben, aangezien Israël de oogappel van God is.

In dezelfde context wordt eenvoudig alle conflict een soort profetische betekenis gegeven in de verwachting van een soort groot-Israel waarbij het uiteindelijke grote rijk uit de tijd van koning David en Salomo weer zal worden hersteld. Het heeft allemaal met de zgn. “eindtijd” te maken, het einde der tijden, waarbij God alle beloften zal inlossen aan Israël en waarbij de tempel zal worden herbouwd, Jezus zal verschijnen en op de troon van David zal plaatsnemen. Alle dagelijkse gebeurtenissen worden direct in het profetische plaatje gestopt.

(Misschien wordt te vaak vergeten dat het juist ook de tijd is waarin recht en gerechtigheid zal heersen.)

israel palestijns conflict

Maar dit is een bepaalde theologische opvatting waar veel kanttekeningen bij geplaatst kunnen en moeten worden. Het gaat te ver om daar hier verder op in te gaan en ik vraag me daarbij ook af of dat wel mijn rol mag zijn. Toch speelt het in veel evangelische theologie en kerken (zeker ook door Amerikaanse invloeden) een bijna vanzelfsprekende rol.

Hoe zit het dan met het Palestijnse conflict?

Nogmaals, ik pretendeer helemaal niets, ik begrijp er gewoon heel weinig van.

Wat ik wel zie is de enorme haat die de hele regio in de greep heeft. De haat van bevolkingsgroepen naar bevolkingsgroepen. Van de ene religie naar de andere religie. Van het ene volk naar het andere volk. En ik geloof dat het als vanzelfsprekend in alle groepen groeit als je onder constante druk leeft. Het voedt de haat. En dat is zeker niet alleen Palestijnen naar Israël. Toch is het schokkend hoeveel haat er wordt gepredikt. Haat naar Israël. Ik hou mijn hart vast op de vrijdagen als alle moslims weer naar de moskeeen zijn geweest. Blijkbaar is de haat dan weer gevoed.

En Israël? Ik weet het niet. Wat zou ik doen met zoveel haat op mij gericht? Ze hebben hun veiligheidsdiensten extreem op orde. De Palestijnen zijn zo al snel de underdog. Machteloos tegen zo’n overmacht.

Stond er maar weer een Jezus op. Een die een nieuw credo zou introduceren: bid voor wie je haten, zegen wie je vervloeken, heb je vijanden lief, gelukkig zijn de vredestichters.

Was er maar weer een leider die het definitief anders zou aanpakken. Die het onderscheidt tussen al die verschillende afkomsten zou wegnemen. Dat het niet meer uitmaakt uit welk nest je komt. Dat het niet uitmaak van welke kant van de muur je komt. Of je nu Jood bent of Palestijn. Of dat je een Jodelaar (wannabe Jood) bent of een ISIS-fanaat. Of je een Irakees, Afghaan of Amerikaan bent.

israel palestijns conflict puinhopen

Het lijkt Utopia. Het lijkt onbereikbaar. Dus blijven we schieten, blijven we kiezen voor het recht van de sterkste, het principe van bloedschuld.

Toch blijf ik geloven in een radicale andere oplossing. Misschien ben ik een idealist en hou ik vast aan de overtuiging dat liefde alles overwint. Al zal dat niet zonder slag of stoot kunnen. Toen Gods liefde stierf op een heuvel naast Jeruzalem zag de vrede er ook niet echt succesvol uit. En toch is dat de radicale oplossing tegen haat die broeders uit elkaar drijft, haat die de ander doodwenst.

Ik bid voor de vrede van Jeruzalem. Apart is het trouwens wel dat het een stad is van zowel Joden als Palestijnen. Van zowel Joden, Christenen als Moslims. Ik bid dat het een vrede is die vrede zal brengen in de regio. Vrede in alle bevolkingsgroepen. Waar vijanden verdwijnen omdat ze vrienden zijn geworden. Vrede die begint met geven. Met opgeven. Precies ja, zo deed Jezus dat! En ik geloof dat het nog steeds kan.

Waardeer je dit artikel? Overweeg een kleine donatie. Voor een volgend kopje koffie tijdens het schrijven bijvoorbeeld.

PS: zie je een schrijfvoutje? Mail me ff!

Bedrag € -

[yarpp]

2 Reacties
Nieuwste
Oudste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
alain mahjoub
alain mahjoub
10 jaren geleden

Zowel Joden als Palestijnen hebben recht op vrede en veiligheid. Helaas kan je geen vrede bouwen op onderdrukking en onrechtvaardigheid. Een goed bewaard publiek geheim: het Israëlisch beleid is gebaseerd op machtsdenken, ze weten zich in alle omstandigheden gesteund door de VS, en dat geeft hen vleugels. Bijvoorbeeld om dagelijks door te zetten met illegale kolonies in de bezette gebieden, waardoor Palestijnen meer en meer met de rug tegen de muur worden gezet. Yuval Diskin… Lees verder »

Ruben Hadders
Ruben Hadders
10 jaren geleden

Ik kan je het boek ‘De God van Abraham, Isaak en Ishmaël’ van Jaap Bönker aanraden. Je zult het een verademing vinden, vermoed ik zo ;-)