De christelijke wereld stond wel even op zijn kop. Een christelijke worship artiest komt uit de kast. En opeens ben je publiek eigendom en mag iedereen alles van je vinden. Vicky Beeching schrijft gisteren op haar Facebook pagina:

https://www.facebook.com/VickyBeeching/posts/10152679590074577

(bron)

Haar ervaring is er een die ik wel erg vaak heb gehoord. En trouwens ook zelf mee maak. Nog steeds. Als voorganger, predikant, kerkelijk werker, ben je een publiek figuur. Ook als docent, als politicus, en als sportleraar. De wereld is wel heel snel veranderd. Daar moet je dus rekening mee houden.

Waar komt het vandaan?

Hoe komt het dat mensen zich zo gemakkelijk negatief en afkeurend uitspreken? Waar komt het vandaan dat ik van sommige mensen alleen reacties zie als ze het ergens NIET mee eens zijn?

Blijkbaar hoort dit bij de dynamiek van het sociale media tijdperk. Iedereen gebruikt zijn invloed om bepaalde ideeën en standpunten op het publieke domein te verdedigen. Daar komen de soms erg onverkwikkelijke online discussies vandaan. De grootste reden hiervoor: er is vaak een groot gemis aan relatie. Dus mensen kennen elkaar niet, kennen elkaar slechts oppervlakkig, of er wordt niet in relatie geïnvesteerd. Dus het enige dat telt is je mening. Maakt niet uit hoe het met de ander gaat… Als DE waarheid (weinig verrassend is dat meestal MIJN waarheid) maar wordt verdedigd.

Glazen huis

Ergens leeft tegenwoordig iedereen in een glazen huis. Hoe open het is kan je nog wel deels zelf bepalen. Maar vaak ook weer niet. Zeker als het gaat over religie is het nogal eens een onverkwikkelijke ervaring. Wat eerder op slechts klein gebied gebeurde (een open brief in een plaatselijke kerk) kan nu snel een grote rel worden, breed worden uitgemeten. Met als gevolg: berichtjes in de mailbox, op Facebook pagina’s en groepen, op Twitter…

Advies

Hoe moet je ermee omgaan? Die vraag is niet zomaar voor iedereen te beantwoorden. Vicky gebruikt haar eigen verhaal om zich uit te spreken in de met name traditionele en evangelische hoek voor de acceptatie van LGTB mensen (lesbiennes, homo’s, bisexuelen en transgenders). Dat is vragen om debat, gesprek, meningen en beweging. Dus het hoort bij het proces dat volgt. Echter… eenvoudig is niet om in deze omgeving altijd het zinnige gesprek te openen waarbij iedereen luistert, zijn best doet de ander te begrijpen, en zijn eigen overtuiging onder de loep te nemen. Dat is wel wat je graag zou willen.

Als je echter niet zelf de oorzaak bent van een sociale media storm, dan is het soms nuttig om gewoon maar even weg te gaan. Denk niet langer dan 5 seconden na of je iemand wel de ruimte moet blijven geven. Zo nee, blokkeer dan iemand op je Facebook pagina en Twitter account of ontvriendt deze dan. Let op dat je Facebook account wel op de juiste manier is afgesloten voor anderen. Als je een open en openbaar account hebt, dan kan je meer gedoe verwachten. Deze instellingen kan je wijzigen. Maak het jezelf niet te moeilijk hierin. Lees uitleg op facebook.com/help.

Als het te erg wordt (je trekt het zelf niet meer, kan er niet meer mee omgaan) zet je account dan op offline. Je profiel verdwijnt dan meteen van Facebook en je bent niet meer te vinden. Op deze manier verwijder je je account trouwens niet permanent. Dat is meestal ook niet wat je wilt. Dat geeft je de tijd om even tot jezelf te komen en jezelf te bezinnen. Soms moet de storm eerst even gaan liggen. Lees ook hierover meer uitleg op facebook.com/help.

Reageren

Je kan natuurlijk gewoon open het gesprek aangaan met mensen die anders denken. Mijn ervaring (en van veel anderen) is dat het meestal niet heel nuttig is het gesprek aan te gaan. Soms kan je dat na een paar reacties wel uitmaken.

Op de Facebook pagina facebook.com/ikzoekgod zijn we gewend met een kwinkslag te reageren op een scheldpartij (als deze nog een beetje binnen een fatsoensnorm valt). Mensen reageren in het publieke domein, vaak ook zonder gevoel dat er echte mensen achter zitten en er echte levende zielen alle reacties lezen. Een prima reactie op een scheldpartij die meestal gericht is tegen de kerk, religie of gelovigen is regelmatig iets als “heb je gisteren iets verkeerds gegeten? Er lijkt je namelijk iets dwars te zitten…”

Opvoeding

Binnen bijvoorbeeld een plaatselijke kerk moet je elkaar soms gewoon even opvoeden. Het is prima om iemand privé reactie te geven “zo doen we dat niet”. Een fenomeen wat ik ook steeds meer tegenkom is dat de sociale media community veel ontsporingen zelf rechtzet. Mensen accepteren het niet meer zomaar. Echter, in een kleine groep, of in een groep gelijkgestemden, is het soms bijzonder lastig om deze correctie aan te brengen.

Wat kan jij doen?

Wees niet iemand die zich alleen uitspreekt als je het er niet mee eens bent. Dat is echt HEEEEEEL IRRITANT. Dat maakt je niet geloofwaardig.

Als het enige moment dat iemand online reageert is om te vertellen waar ik fout zit, dan is vriendschap snel voorbij Tweet dit

Maar spreek je juist ook uit als je iemand moedig vindt om zijn mening te geven, iemand die iets heel persoonlijks deelt, wees positief als iemand kwetsbaar durft te zijn. Spreek je vooral uit als het gaat over de motivaties. Je kan met iemand van mening verschillen (zoals over homo’s en lesbo’s), maar in liefde besluiten om te luisteren, te praten en elkaar te respecteren.

Liefdevol oneens

Ik spreek dezelfde hoop uit als dat Vicky Beeching doet:

Ik hoop dat het mogelijk is om, in liefde, het met elkaar oneens te zijn. Tweet dit.

Dan zou de wereld toch al een heel wat mooiere plek zijn.