dwalen in kathedralen van grote verhalen

Niet meer thuis in de kerk

4 min leestijd

Het blijft een bijzondere relatie… die met de kerk. Diep van binnen houd ik van de kerk en denk ik steeds terug aan gesprekken die ik een paar jaar terug had met een van de monniken in het klooster: geef het nooit op met de kerk. Dat wil ik ook niet. Maar ik voel me niet thuis.

dwalen in kathedralen van grote verhalen

Nu wordt mijn zondag vaak gewoon bepaald doordat ik uit preken ga in de een of andere kerk. Van allerlei pluimage, verschillende smaakjes, kleurtjes en voorkeuren. En als ik de gelegenheid krijg om te spreken en me uit te spreken dan doe ik het met volle overgave. Want ik ben steeds meer een dromer van een mooie wereld waarvan ik geloof dat deze wereld mogelijk is en waarvan ik geloof dat deze in het verschiet ligt.

Twijfel

Maar, als ik even een zondag vrij heb, twijfel ik steeds vaker of ik wel naar de kerk zal gaan. Ik vraag me dan af of het me niet onrustig gaat maken. Onrustiger. Ontevredener. Het me nog meer het gevoel gaat geven dat dit het niet is. Maar wat dan wel?

PS: Nu is het sowieso lastig voor sprekers, predikanten, voorgangers lastiger dan een gemiddelde kerkganger om gewoon in een viering te zitten vanwege een bovengemiddelde betrokkenheid. Al kan je dat laatste ook beschrijven als een bovengemiddelde kritische houding.

Nieuwe-hip

‘k Vraag me wel eens af of ik nu ook niet aan het vervallen ben tot het nieuwe-hip waarbij God prima is, maar waarbij vragen en twijfel ook horen. Het nieuwe-hip van het niet-meer-thuis-zijn en verlangen naar iets anders. Zonder echt goed te weten wat dat andere dan is. Al graaf ik en zoek ik naar wat het dan wel zou kunnen zijn. Ik kijk naar wat anderen doen. En vraag me af of het na een paar jaar toch ook niet net zo ongemakkelijk voelt als nu.

Generatie

Volgens Amerikaans onderzoek is er een hele generatie (Millennials) die heel graag een ander soort kerk zou zien. Niet per se hip en trendy, maar misschien juist meer klassiek. Meer stilte in plaats van een extra ADHD impuls…

Millennials en de kerk

Millennials en de kerk (Barna onderzoek, meer op barna.org)

Waar ik ook erg naar verlang is dat de kerk het grotere omarmt, de dingen die we niet meer kunnen uitleggen. Daar ga je dan als mens woorden aan proberen te geven en vormen voor proberen te vinden die grootser zijn dan wat we kunnen hanteren.

Kathedralen van grootse verhalen

Ik wil ronddwalen in grootse en kleurrijke kathedralen van grootse verhalen.

Nee, ik wil niet verdwalen in kathedralen van mooie woorden die inhoudsloos zijn en in werkelijkheid verhullen dat het nergens meer over gaat: wolkerige woorden die ergens wel bekend klinken maar waar de passie, overtuiging en hoop allang uit zijn verdwenen.

Vertel de verhalen die me meenemen naar die andere wereld: die wereld van God. Verhalen die de vlam brandende houden, de vlam van hoop dat die wereld daadwerkelijk gaat komen, de vlam van geloof om vast te houden en de vlam van liefde om de wereld van nu te omarmen.

Dwalen

Tolkien schreef in “In de ban van de ring” al dat niet iedereen die dwaalt verloren is. Laat me maar even verdwalen. Geef me een preek zonder uitleg. Een tijd om de gedachten te laten fladderen. De rust om gewoon even thuis te zijn. Bid maar voor mij zodat ik even niet hoef. Maar neem me mee, zover als je kan, naar de werkelijkheid van God.

‘Wanneer je een schip wilt bouwen
breng dan niet alleen de mensen bij elkaar
om hout aan te slepen,
werktekeningen te maken,
taken te verdelen
en het werk in te delen.
Maar leer de mensen verlangen
naar de eindeloze zee.’
~ Antoine de Saint-Exupéry

Post scriptum

Weet je, deze blog schrijf ik eerlijk gezegd gewoon voor mezelf. Al schrijvend probeer ik mijn gedachten te ordenen en te ontvlechten waarom ik, en met mij ook anderen, deze onrust ervaar. Welkom om mee te lezen, om te reageren. Misschien heb je advies? Een kritische opmerking of een aanmoediging?

Quote van Kallistos Ware

Prachtige quote van Kallistos Ware

Waardeer je dit artikel? Overweeg een kleine donatie. Voor een volgend kopje koffie tijdens het schrijven bijvoorbeeld.

PS: zie je een schrijfvoutje? Mail me ff!

Bedrag € -

[yarpp]

10 Reacties
Nieuwste
Oudste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
simonvangroningen
simonvangroningen
8 jaren geleden

We roepen met z’n allen dat het herkenbaar is. Maar wat herken ik dan? Ik herken onvrede met onechtheid, onwaarachtigheid. Maar ook wel het meegenomen worden met een tijdgeest die niet Gods Geest is. Individualisme, gezag verwerpend, anti dogmatisch. Ket op, zeg ik tegen mijzelf, we zijn een gemeente, er is geen gezag dan van God (moeilijke tekst ) en dogma’s zijn kostbare parels. Ik kan en wil niet zonder kerk, zonder gezag en zonder… Lees verder »

suzanna
suzanna
8 jaren geleden

gewoon terug gaan naar de Basis en doen wat God verlangt .begin gewoon bij het scheppings verhaal ,en vier de Shabbat en kijk wat God verder doet in je leven .Simpel gezegd maar ook simpel gedaan .

ron becker
ron becker
8 jaren geleden

Wouter, ik ken je niet. Maar, ik kom dit verhaal tegen via een link op de tijdlijn van een facebook-vriend. En ik vind het een beetje dubbel verhaal. Enerzijds de onrust die je ervaart en die ik volledig begrijp. Anderzijds geef je zelf aan dat je eigen zondagen grotendeels ingevuld worden door ‘uit preken’ te gaan. Mijn vraag gaat over beide kanten van de medaille: Hou je ditzelfde gevoel niet gewoon in stand voor anderen… Lees verder »

Arne
Arne
8 jaren geleden

Hi Wouter, exact de vragen waar ik mee worstelde/streed; nu heb ik eindelijk een kerk /gemeente gevonden waar ik naast opwekkingsliederen ook gezangen/psalmen kan zingen, waar kinderen én volwassenen gedoopt worden, homo’s ook welkom zijn en waar je als je wilt helemaal happy clappy mag gaan maar ook als je wilt gewoon op een stoel kunt blijven zitten en de stilte kunt zoeken tijdens de dienst. Welkom bij de kerk van de Nazarener:) !

Evert Buiten
Evert Buiten
8 jaren geleden

Zeer herkenbaar stuk! Heb ook vaker behoefte aan rust en stilte dan aan de behoefte om een ‘feestje te vieren’, hoe belangrijk dat af en toe óók is. Is dat generatiekwestie of heeft het te maken met leeftijd of wellicht de verschillende perioden die je kunt hebben in het geloofsleven?

Bram Dingemanse
Bram Dingemanse
8 jaren geleden

Herkenbaar Wouter. Misschien ben je teveel blijven hangen in een oud kerkbegrip waar het draait om zondag en kerkgang. Wat gebeurt er als je uit de christelijke bubbel stapt, en een creatieve baan bij Volkskrant neemt? Maar vooral: als je je leven van alledag verbindt met mensen die net als jij van Jezus vol zijn? En als je dan met die verbonden draden een mooi net hebt waar steeds weer nieuwe vissen het leven vinden?… Lees verder »

Hellen ter Haar
Hellen ter Haar
8 jaren geleden

Heel herkenbaar! Sinds eind 2014 ga ik niet meer structureel, eigenlijk vrijwel nooit meer naar de kerk…heb gemerkt het voor mij veel uitmaakt of ik een ‘ intieme’ relatie heb met een aantal mensen en kwetsbaar durf te zijn in de kerk, veel uitmaakt. Daarbij werd ik ook een soort van ongeinteresseerd in wat er gepreekt werd….in de loop der tijd komen er steeds meer herhalingen van dezelfde onderwerpen…net als of je steeds maar blijft… Lees verder »

marieke
marieke
8 jaren geleden

Ik heb sinds kort moeite met alle grote woorden in de kerk: vertrouwen, liefde. We zeggen ze wel maar doen we het ook?
Verder vraag ik me af waarom je gaat? Wat brengt de kerkgang je? Sociaal contact? Prettige gewoonte? Geestelijke impuls, godservaring, rustpunt of uitgedaagd worden in je geloof?
En wat kom jij brengen?