Deze zomer heb ik het besluit genomen voor een quest, een zoektocht. Het was er opeens, dat moment, dat ik besloot om mijn overtuigingen aan een stevig bodemonderzoek te onderwerpen. Het sluimerde al langer, maar meer op de achtergrond. Al jaren ben ik een blogger, dus dat ik deze quest, deze zoektocht niet in de stilte zou gaan doen, dat kon ik je voorspellen. Alles innerlijk en in stilte proberen uit te zoeken, dat werkt voor mij niet helemaal. Maar, misschien heb je dat niet door, ik ben zelf wel kritisch in wat ik deel en wat niet. Je krijgt nog niet het diepste van m’n ziel te zien.

Consequenties

Van de dingen die ik deel, daar wil ik ook de consequenties dragen. En dit zijn een paar van die consequenties:

Volle agenda

Een agenda vol afspraken met mensen die heel graag eens persoonlijk willen doorpraten. Misschien moeten we maar eens een avondje ergens organiseren zodat we, bij een biertje, wijntje of een mooie whisky, gewoon maar eens beginnen met praten. Met niet een al te hoog doel hoor. Als er gelijk weer antwoorden moeten komen, dan gaan we allemaal weer teleurgesteld naar huis.

Volle mailbox

Veel berichten van herkenning in de mailbox.

“Heel herkenbaar, je twijfelblog!”

“… er zijn heel wat voorgangers die net als jij en ik twijfelen maar nu doodsbang zijn. Toegeven dat je twijfelt is als kijken in een ravijn…en voor sommigen ….bang zijn voor hun baan.”

“… ik dacht telkens bij het lezen van jouw blogs: zal ik hem vertellen dat ik die vragen iedere dag stel… en dat ik me er gewoon bij neer heb gelegd dat ik een zoeker ben? Dus hierbij.”

Ze komen inderdaad verrassend veel van mensen die actief zijn in de kerk of een christelijke organisatie. Het verbaast me enerzijds. Maar ik realiseer tegelijkertijd dat ook ik niet echt ben voorbereid op deze quest. In mijn kerkelijke jaren is me niet geleerd om dit grondige bodemonderzoek te doen. Er is me niet gezegd dat er een moment zou gaan komen dat ik het geloof van mijn jongere jaren zal achterlaten omdat ik een nieuwe levensfase in ga.

Meningen

Meningen van mensen over mijzelf. Ja, dat roep ik natuurlijk over mezelf af. Maar het is steeds een vreemde gewaarwording dat je besproken wordt. Mensen vinden dat ik het niet kan maken bijvoorbeeld. Ik zou anderen aan het twijfelen brengen. Ik zou moeten stoppen met mijn werk.

Onbegrip

Totaal onbegrip over de vragen die ik stel. Ik krijg reacties als “hou het gewoon bij het Woord van God, dat moet genoeg zijn.” Dat zijn ook mensen die geen vriend meer willen zijn. Dat is jammer. Want ik ben zelf op pad gegaan. Maar dat hoeft niet ieders zoektocht te zijn. Als je een mooie balans hebt in je geestelijke en spirituele leven, prima. Als het moment gaat komen dat je met je bestaande antwoorden niet meer verder kunt komen, weet dan dat je niet de eerste ben die hier doorheen is gegaan.

Van de sprekerslijst

Kerken die je van de sprekerslijst halen. Dat gebeurde trouwens al vrij snel: “we hebben liever iemand die sterk in zijn geloof staat.” Weet je, het is toch tof dat er wel mensen zijn die sterk in hun geloof zijn en wel antwoorden hebben. Daar reken ik mijzelf niet (meer) onder. Tegelijk zijn er ook juist kerken die me uitnodigen. Omdat de vragen ook gesteld mogen worden. Ik begrijp natuurlijk dat dat altijd een risico is.

Verdriet

Maar vooral kom ik veel verdriet tegen. Deels komt het door de kerk (Post-traumatisch-kerk-syndroom bijvoorbeeld). Maar ook gewoon deels door God. En dat het niet werkt. Een stukje uit een van de berichten:

“Weet je waarom het pijn doet Wouter? Ik dacht dat ik een relatie had met God. Ik dacht dat Hij er voor me was. Ik dacht dat Hij….of hij…aan mijn kant stond. Maar hij… of het beeld dat ik van hem had… heeft mij in de steek gelaten. Ik voel me bedrogen en in de steek gelaten. Mijn huwelijk met God voelt gebroken en ernstig beschadigd. En ik kan het niet repareren. Ik ben niet bij machte hem te horen of te bereiken met mijn gebroken hart.”

Ik krijg berichten van verdriet van mensen die zoveel kostbaars zijn kwijtgeraakt (ja, geloof was heel kostbaar, maar wat nu als geloof niet blijkt te werken, hoe moet je dan verder? Anders dan het maar loslaten?)

Nestbeschermers

Mensen die proberen om me weer te fixen door te verklaren waar het bij mij mis is gegaan. Ze zijn op een missie, maar die missie is vooral niet om het gesprek open in te gaan. Open in de zin dat de uitkomst niet tevoren vast staat. Dit zijn reacties die ik graag negeer, omdat ik werkelijk niet weet wat ik ermee moet.

Hoe het verder gaat?

Dat ga ik wel zien. Maar terug naar de kathedraal van zeker-weten wil ik niet meer. Misschien bevind ik me liever in een kapel van verwondering. Of een kathedraal van onbeantwoorde vragen. Voor nu vind ik dat prima…

Moet ik meer terughoudend zijn in mijn blogs, zoals nogal eens bij me wordt aangedrongen? Eerlijk gezegd weet ik het niet. Want ik hou niet van net doen of er allemaal niets aan de hand is. Maar daardoor kan ik het ook niet altijd voorkomen dat mensen een beetje in de war raken. Sorry daarvoor. Trek geen overhaaste conclusies. Dat probeer ik ook niet te doen. Als je m’n blogs lees, lees goed wat ik nu zeg, en wat ik niet zeg. Voel je vrij om te reageren, of om het ter kennisgeving aan te nemen.

Ik waardeer het dat ik met hele andere mensen nu in gesprek ben geraakt. We zijn van uit evangelisatie organisaties erg gewend aan de ’emotionele communicatie van het evangelie’. En dat is mooi. Maar er is zoveel meer. Ook dat is mijn ontdekkingstocht. Er zijn dingen waar we gewoon geen antwoorden op zullen vinden, we mogen leren leven met het mysterie van God.