Toen ik het liedje ‘Lichtjes in de mist’ tegenkwam, was ik eerlijk gezegd wel verrast. Matthijn Buwalda is voor mij zo’n typische Groot Nieuws Radio artiest. Dat gaat niet over positief of negatief, maar vooral dat het niet een artiest is uit mijn muzikale genre. Matthijn zingt samen met Stef Bos (die staat dan wel in mijn lijstje) het liedje ‘Lichtjes in de mist’ waarin ze elkaars geloof bespreken. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en stelde Matthijn een paar prangende vragen. Tof dat hij hierover door wilde praten.

Matthijn Buwalda en Stef Bos die samen een liedje zingen, hoe is dat nu zo gekomen?

Het is gekomen via Henk Pool. Een muzikale vriend en daarnaast produceerde hij mijn laatste twee albums. Het leek hem een goed idee om ons te koppelen. Dus na wat heen-en-weer mailen hebben we elkaar ontmoet, met elkaar gesproken over van alles en nog wat en besloten om samen een nummer te schrijven en te zingen. Het resultaat is ‘Lichtjes in de mist.’

Jullie lijken qua geloofsovertuigingen erg ver uit elkaar te staan. Dat vind ik niet het meest interessante. Ik ben vooral benieuwd waarin jullie elkaar vinden.

Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken, maar wat mij betreft zat er een klik als het gaat om respect voor de weg die we gaan. Het feit dat we niet over alles hetzelfde denken, maakt ons niet per definitie mensen die tegenover elkaar staan. We geloven allebei dat dit leven niet op zichzelf staat, hebben allebei onze ideeën bij God en waarom we hier zijn. Natuurlijk zitten er ook verschillen tussen onze ideeën, maar we komen elkaar ook op heel veel punten tegen. De eerlijkheid gebied ons beiden te zingen dat er een hoop mist is, maar dat we ook lichtjes zien en dat we hele stukken samen op kunnen lopen.

God als moeder, als zij, zo beschrijft Stef God. Snap je dat?

Ja hoor. Het leuke vind ik dan wel weer dat hij de rest van het liedje toch over ‘hij’ blijft spreken, haha. Of het nou moeder, vuur, vader, aarde, water of lichtjes is. We zijn bij het beschrijven van God per definitie overgeleverd aan metaforen. Dat we hem van oudsher als mannelijk bestempelen heeft denk ik veel te maken met de vroegere rolverdeling tussen mannen en vrouwen in de culturen waarin de bijbel is ontstaan. Logisch en ook prima, maar volgens mij valt God niet van de troon als iemand hem ziet als vrouw waaruit leven wordt geboren. Prachtig beeld toch? Ik kan me ook lastig voorstellen dat Onze Lieve Heer er zelf moeite mee zou hebben.

Wat vind jij mooi in hoe Stef naar God kijkt? En wat vind je lastig?

Ik vind dus niet zoveel lastig. Ik vind het prachtig dat hij een enorme vrijheid bezit en weinig conventies/heilige huisjes heeft als het gaat om het beschrijven van God. Dat zou kunnen leiden tot hele wrange, zure en cynische woorden om over God te schrijven, maar hij combineert die vrijheid met eerbied en dat vind ik bewonderenswaardig. Je ziet het trouwens ook bij de liedjes op zijn cd ‘In een ander licht.’ Die plaat gaat over allerlei bijbelfiguren en ook over God. Dat doet hij met knipogen, schoonheid, scherpe zinnen, maar nooit met cynisme of zure woorden.

Ben jij zelf veranderd in je geloof en in hoe je God ziet?

Ja, wel in hoe ik God zie. Voor mij is dat een teken dat ik hem serieus neem. Ik geloof in een God die zo groot is dat je gedwongen wordt steeds nieuwe dingen aan te nemen en soms ook oude dingen overboord te zetten. Het idee dat je het nu wel allemaal snapt en vervolgens stopt met openstaan voor wie hij meer is dan toevallig nu in jouw hoofd past, dat past niet zo bij me.

Qua geloof ben ik niet zo heel erg veranderd. Ik geloof dat Hij er is, dat hij het hoopvolle perspectief is voor de pleurisbende die we er hier van gemaakt hebben en dat Hij ons door Jezus een weg heeft aangeboden naar een beter nu en een beter later. Eigenlijk geloof ik dat al van jongs af aan en dat heeft me nog nooit verlaten. Geloven doe ik het met heel mijn hart, snappen niet.

Denk jij zelf wel eens: Stel nu dat het allemaal niet waar is, dat met God? En wat dan?

Het is wellicht wat saai, maar dat denk ik nooit. En ik kan het me ook echt niet voorstellen. Wellicht ben ik dan heel naïef, maar dat beschouw ik dan maar als een compliment.

Nu we toch bezig zijn, ik moest deze vraag je ook nog voorleggen van een vriend. Nieuwsgierig naar hoe jij je plek ervaart in de kerk en samenkomsten. Ik zie best wel wat zoektocht in je teksten, terwijl veel bijeenkomsten door ‘overtuigde’ christenen worden georganiseerd. Voel je je daar wel op je plek?

Soms voel ik me er thuis en soms niet. Soms op mijn plek en soms een vreemde eend in de bijt. Dat is voor mij overigens geen reden er niet meer heen te gaan. ‘Overtuigde christenen’ zijn, net als Stef Bos, ook geen mensen die tegenover me staan. Ik sta naast ze op heel veel gebieden. Als ik me steeds los zou maken van mensen/plekken waarvan ik vind dat ze niet meer bij me passen zou ik nog wel eens heel alleen kunnen eindigen met mijn eigen gelijk, zelfs als ik dat gelijk vol bravoure twijfel ben gaan noemen. Ik hou van de kerk, ik probeer van de mensen te houden en als er voor al die mensen die ik soms raar vind plek is, dan toch zeker ook voor deze gek. Ik heb hen nodig en als ik geloof dat ik iets ontdek dat zij misschien ook nodig hebben, dan moet ik ze toch blijven ontmoeten om het met ze te kunnen delen. Weggaan is dan zowel jezelf als de ander iets onthouden. Dat is in elk geval hoe ik er mee omga.

Check de website van Matthijn Buwalda voor meer info en de theatertour “Lichtjes in de Mist“.