vrouw kijkt in gebroken spiegel

En… hoe was de hemel?

4 min leestijd

Het zou zomaar kunnen dat de hemel niet bestaat. In ieder geval niet op de manier waarop veel mensen zich er een voorstelling van maken, waarbij je alle stereotype ideeën bij kan halen van zweven op een wolkje, een engeltje dat fladdert in de hemelse paleiszalen, de groene weiden die wel heel erg lijken op de beginscène van The Sound of Music, prachtige engelenkoren die een wel erg poppy sound hebben zoals een gemiddeld Hillsong liedje, een oude man met een lange baard en noem maar op.

In andere culturen wordt niet zozeer gesproken over de hemel maar over Utopia, over de hemelse jachtvelden, Nirvana, het paradijs, Shangri-la en zo kan je nog doorgaan. Maar het idee is een soort gelukzaligheid waar je uiteindelijk eindeloos in kan verblijven.

Wil ik wel in de hemel zijn?

Ik heb mezelf afgevraagd wat er mooi is aan de hemel en of ik er wel zou willen zijn. De meeste ideeën die ik tegenkom lijken me niet direct aantrekkelijk. Zoals de uitspraak van vroeger dat het in de hemel altijd zondag zou zijn, waarbij je moet weten dat dat in een omgeving was met strikte regels, een boze God en Psalmen op hele noten. Nee, bedankt, liever niet. En een eeuwigheid Hillsong liedjes galmen is voor mij ook niet een aantrekkelijk idee, al weet ik dat voor sommigen dit idee wellicht echt als de hemel in de oren klinkt.

Ruimte

Misschien is het handig om ‘de hemel’ te gaan begrijpen als de ruimte van God, de ruimte waar God is. Het idee dat de werkelijkheid van ons en de werkelijkheid van God gaan versmelten, dàt is een mooi idee. Het zou zomaar kunnen zijn dat het een ander soort perfectie is dan we ons voorstellen. Voor veel christenen is de hemel toch de plek waarin geen verdriet is, geen pijn, we hebben alles wat we nodig hebben en dat hebben we in overvloed. Dit is trouwens ook de boodschap van het voorspoed-evangelie: je kan deze genezing en deze voorspoed NU al krijgen en je hoeft niet te wachten. Maarre, denk je dat je hier echt gelukkig bent? Ik weet het eerlijk gezegd niet.

Voluit leven

Een belangrijke reden dat ik dit idee wil bevragen, is dat Jezus het leven in overvloed laat zien (ik denk dat hij het leefde, het leven ‘in al zijn volheid‘, gewoon voluit leven dus, zie Joh 10:10), maar dat dat een riskant leven is dat hem ook uiteindelijk de dood in dreef. Niet voor niets zei Jezus dat als je je leven wilt behouden, dat je het dan gaat verliezen. Even scherp: dat betekent dat ècht leven, dat voluit leven, betekent dat je gaat verliezen en gaat loslaten, het gaat over minder worden en kwijtraken. Liefde geeft zichzelf weg.

En precies daar waar iemand zichzelf weggeeft, daar wordt de wereld een mooiere plek. Daar lijkt opeens de hemel te zijn versmolten met onze ruimte. Daar waar getroost wordt, waar een helpende hand wordt uitgestoken, daar blijkt God ruimschoots aanwezig te zijn.

De hemel bestaat wel

Het idee dat de hemel Gods ruimte is, betekent dat de hemel HIER te vinden moet zijn: daar waar mensen zichzelf weggeven, daar waar troost is als er rouw en verdriet is, daar waar zorg is als er ziekte is. In Gods ruimte moeten we sowieso onze definities gaan bijstellen van wat leven, liefde, hemel en nog veel meer allemaal betekent. Is het niet zo dat liefde juist te vinden is daar waar iets stuk was en waar zorg is? Waarom wachten op een leven na dit leven?

Het zou zomaar kunnen zijn dat als je je ogen sluit en je je laatste adem uitblaast dat je God tegenkomt en dat hij je zal vragen: ‘en… hoe was de hemel?’

 

Waardeer je dit artikel? Overweeg een kleine donatie. Voor een volgend kopje koffie tijdens het schrijven bijvoorbeeld.

PS: zie je een schrijfvoutje? Mail me ff!

Bedrag € -

[yarpp]

8 Reacties
Nieuwste
Oudste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
Terry
Terry
6 jaren geleden

Wat & waar een hemel is, hoe daar te komen en het te herkennen? Als ik • begrippen ‘tijd’ en ‘ruimte’ toevoeg aan het begrip ‘hemel’, maak ik me van die begrippen afhankelijk. • een onderwerp benader zonder een ‘tijd’-dimensie heb ik geen problemen meer. Alleen nog de keus wel of niet accepteren dat het onderwerp er is. Nu. En als ik het onderwerp van mijn aandacht niet ontken, doch accepteer: dan IS het onderwerp.… Lees verder »

Niko
Niko
7 jaren geleden

Ik denk dat een mens niet is geschapen om in de hemel te zijn. We horen thuis op de aarde, in het paradijs. De hemel is dan ook niet het eindpunt. Ik hoorde ooit iemand zeggen dat hij niet wist of de aarde letterlijk in 6 dagen was geschapen. Wat hij wel wist is dat Jezus al 2000 jaar bezig is om een thuis voor ons te maken. Er komt een nieuwe hemel en een… Lees verder »

Rien de Zeeuw
Rien de Zeeuw
7 jaren geleden

De laatste regel van je stuk geeft eigenlijk aan hoe ik er over denk. Daarom probeer ik hier en nu er te zijn voor anderen. Maar daarnaast mag ik ook zelf genieten, dat heb ik inmiddels ook geleerd. En hoe het zal zijn als ik mijn ogen sluit..? Ik merk het vanzelf wel of juist niet. Vroeger werd ik bang gemaakt voor de hel en ik werd ook niet enthousiast van een hemel met elke… Lees verder »

Nico
Nico
7 jaren geleden

Maar er staat toch geschreven over een opstanding dus is er wel degelijk iets hierna. En dat dat prachtig is laat zich raden uit de woorden van Paulus. Hij kreeg een blik in de Hemel en raad eens? Hij had er geen (menselijke) woorden voor! Kortom dat moet wel iets heel erg fantastisch zijn…niet omdat wij dat verdienen maar zuiver uit genade….

Jacoba
Jacoba
7 jaren geleden

En dan?

Petra
Petra
7 jaren geleden

Ook ik k heb deze vragen ontzettend vaak door m’n hoofd heen laten gaan.
Ik ben het met je eens dat je van je leven hier op deze aarde een hel kan maken, of juist een hemel.

Toch kriebelt er iets als ik eraan denk dat er ‘straks’ helemaal niks meer is…..
Daar wordt ik wel wat onrustig van ofzo.