vrouw met donkere ogen

Het meisje met de stralende lach (verhaal)

4 min leestijd

Hoe ze erachter was gekomen dat het zo werkte, kan ze zich maar moeilijk voor de geest halen. Toch weet ze nog wel de grote glimlach van de mensen om haar heen te herinneren, toen ze nog dat kleine schattige meisje met van die donkere ogen was, dat aan de hand van haar vader mee dribbelde door de lange straten van haar stadje. Terwijl ze genoot van al het moois om haar heen, waren er altijd die stralende en lachende blikken van mensen om haar heen die ervoor zorgden dat er een motortje in haar draaide; een motortje dat zoveel energie en levenslust produceerde dat ze het meisje met de stralende lach werd genoemd.

Stilstaan kon ze niet en als ze maar even kon dan danste ze. En als ze danste, dan danste ze zonder schaamte. Altijd was er de lach om haar heen van mensen die genoten van haar levenslust. Slechts één zo’n lach was genoeg om de batterij weer te vullen en het zonnetje achter haar ogen te laten schijnen.

De basisschool was ze dansend doorgelopen en zo was ze ook naar de middelbare school gegaan. Daar werd alles anders toen ze steeds minder meisje en steeds meer vrouw werd. Er waren niet alleen lachende blikken om haar heen die haar levenslust en energie bezorgden, maar er waren ook die andere, onderzoekende en stiekem glurende blikken, die haar steeds achtervolgden.

Met het volwassen worden waren er steeds minder onbevangen en lachende blikken die ze tegenkwam en steeds meer van die andere, veeleisende blikken waar ze op moest reageren. In het begin probeerde ze deze blikken te negeren, maar iets in haar begon stil te worden, of de batterijen langzaam leeg aan het lopen waren.

In deze periode ontdekte ze de bizarre waarheid dat als ze niet iedere dag een lach zou ontmoeten, de innerlijke tank vol levensenergie zou leeglopen en ze langzaam dood zou gaan. Niet zo heel dramatisch, ze zal niet direct overlijden, doodgaan doe je immers eerst van binnen.

Vanaf dat moment heeft haar leven in het teken gestaan van de goedkeurende lach van mensen om haar heen. Ze leerde dat als ze maar wild en ongeremd was, dat mannen om haar heen het prachtig vonden. De steelse blikken van geile mannen werkten in haar net zo als ze goedkeurende lach van de mensen toen ze nog klein was. Maar al te vaak eindigde ze met een of andere opgewonden man tussen de lakens terwijl ze zich probeerde ongegeneerd te geven op jacht naar de lach, de bevestigende blikken van haar terloopse bedpartners. Leven, dàt is alles wat ze wilde. Gewoon leven.

Tegelijkertijd was het haar grote geheim dat ze niet anders kon overleven. Hoe werkte het bij anderen? Moesten zij ook op jacht naar goedkeurende beoordelingen van anderen om maar te kunnen leven? Hoe lang kan een mens het volhouden? Ze heeft zich niet afgevraagd of het allemaal wel echt was, of ze het meende. Dat is niet wat telde. Wat telde was de uitkomst, namelijk weer een dag geleefd en weer een dag verder. De lach van de ander moet wel komen, anders is er geen leven meer.

Maar nu is ze er moe van. Moe om zich weer op te dirken voor anderen. Moe om de lippen opnieuw te stiften in opvallend rood. Moe om zich weer in het uitdagende jurkje te hijsen. Moe om aandacht op te eisen van de mensen die ze tegenkomt. Moe om maar weer op te moeten vallen. Ze is verstrikt geraakt in de reflexen om te vissen naar bevestiging, gewend geraakt aan het verleggen van haar grenzen.

Er is niets meer over van het meisje dat ooit het meisje met de stralende lach werd genoemd. De zon is al lang geleden uit haar ogen verdwenen. Het meisje dat ze het liefste wilde zijn, is al lang geleden doodgegaan.

Waardeer je dit artikel? Overweeg een kleine donatie. Voor een volgend kopje koffie tijdens het schrijven bijvoorbeeld.

PS: zie je een schrijfvoutje? Mail me ff!

Bedrag € -

[yarpp]

Abonneer
Laat het weten als er
guest

2 Reacties
Nieuwste
Oudste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
Liesbeth
Liesbeth
6 jaren geleden

Ik huil.