Weet je wat ieder mens nodig heeft? Een plek waar je eindeloos eerlijk kan zijn. Iemand die naar je luistert zonder oordeel, iemand waar je je verhaal kwijt kunt zonder dat er direct een poging komt om alles weer in je te fixen. Omdat dat de enige manier is om de spoken uit je hoofd weg te kunnen laten gaan. Hoeveel mensen lopen niet rond met onuitgesproken verdriet, onuitgesproken verlangens, onuitgesproken dromen, onuitgesproken geheimen, onuitgesproken pijn, blijdschap die nog nooit is gedeeld, tranen die altijd zijn ingehouden.

Ongezond

Dat al die dingen onuitgesproken blijven heeft allerlei ongezonde bijwerkingen. Onuitgesproken verdriet kan frustratie worden, goed verborgen teleurstelling kan omslaan in haat of juist in totaal verliezen van geloof in jezelf.

De grote uitdaging is om de plekken en de mensen te vinden die geen bijbedoeling hebben als ze naar je luisteren. Want je wilt geen risico dat je geheimen worden misbruikt. Er zijn namelijk ook mensen die jou nodig hebben. Zakelijk bijvoorbeeld, of juist privé. Ze proberen daarmee invloed over je te krijgen en word je in een afhankelijke positie geduwd.

Loftrompet

Vandaag steek ik de loftrompet op voor vrienden die de kunst verstaan om zonder oordeel te luisteren. En die, daar waar nodig is, vergeving over je uitspreken. Of die, daar waar nodig, je bemoedigen en aanmoedigen. Zij die er voor je zijn. Zonder bijbedoelingen, zonder verborgen agenda’s. Mensen die je laten weten, wellicht zelfs zonder woorden, dat het goed is dat je er bent en dat je nu hier bent. Mensen die je niet proberen in een hoekje te houden, of je te corrigeren als je bijvoorbeeld te avontuurlijk wordt in je ideeën.

1 John 4:18 (NBV) De liefde laat geen ruimte voor angst; volmaakte liefde sluit angst uit, want angst veronderstelt straf. In iemand die angst kent, is de liefde geen werkelijkheid geworden.

Veel mensen missen deze relaties, gebaseerd op liefde. Geen liefde die zoekt naar conformisme, die je probeert te vormen, maar liefde die je vrijheid biedt. Een relatie zonder angst voor afwijzing, zonder angst voor veroordeling. Veel mensen zitten opgesloten in hun eigen hoofd en zo worden kleine spoken uiteindelijk vanzelf als grote demonen. De ene komt terecht in een cirkel van zelfveroordeling. De ander komt terecht in een spiraal van steeds meer oncontroleerbare emoties.

Zalf voor je ziel

Er moet iets helend en genezend zijn in de mogelijkheid om je uit te spreken, zonder oordeel te ontvangen. ‘Dat kan je altijd bij God doen‘ hoor ik je al zeggen. Maar ja, wees eerlijk, vaak is dat met God praten nogal weinig concreet. Je praat in de ruimte, maar wie luistert? Hoe weet je dat iemand luistert? Voor sommigen zal het helpen om zich in de stilte (of hardop) uit te spreken naar God toe. Maar je hebt vaak gewoon dat zichtbare en tastbare nodig.

Ik denk dat dit wel iets is dat veel mensen missen als ze geen biechtvader hebben, mensen die leven zonder hartsvriend waar ze eindeloos zichzelf mogen zijn. Zijn we misschien verleerd om ons uit te spreken? Nee, niet de dingen die we vinden, daar schreeuwen we sociale media mee vol. Het gaat om het uitspreken van hoe het nu echt met je gaat, over hoe je je voelt, waar je blij of verward over bent. En zijn we misschien tegelijkertijd ook verleerd om te luisteren en de boodschap tussen de regels door te horen? Dat je alleen maar reageert, niet om iets te vinden, maar om iets beter te begrijpen.

Ik wens je…

Ik wens je een hartsvriend en een biechtvader toe. Ik wens je een plek waar je alles kan uitspreken. Omdat in het uitspreken een bijzondere vrijheid te vinden is. Ik wens je gesprekken zonder woorden toe. Ik wens je een omhelzing van acceptatie toe. Ik hoop dat je je eigen kooi, waar je jezelf misschien al jaren hebt opgesloten, durft te openen en gaat proeven van de vrijheid.

…

Idan Raichel – Ha’Yad Ha’Chama (The Warm Hand)

PS: hier een prachtig liedje van Idan Raichel. Ben ik al lang fan van. Dit liedje kan ik je maar moeilijk uitleggen. Maar ik snap wel het verlangen naar de warme hand en het samenzijn in stilte. Veel wachten er al jaren op.

The familiar and the known
The taken for granted
Is folded in the chambers of my heart
Refuses to surrender to the pain

From week to week
Looking forward to the real thing
That will open the locked doors
Enter, and envelop me strongly

Ho, the warm hand
Ho, the togetherness in the silence
It’s been years since anyone passed by
To paint old walls

Ho, the warm hand
Ho, touch of comfort
It’s been a long time since I heard a soft knock on the door
A guest from near or far

To remember, to keep and again to forget
To release and again to hold anew
People like me who became bitter
Blame the world for their loneliness

to run to There is no other place
Standing on the sidelines
Observing the smallest details
No good reason to wake up now

Reageren mag trouwens altijd.