‘Wie zichzelf overwint is sterker dan wie een stad inneemt‘, zoiets schreef de oude wijze in Spreuken 16:32. Maar hoe doe je dat nu eigenlijk, jezelf overwinnen? Er zullen vast vele theorieën zijn, maar een noodzakelijke stap in dit proces is zeker ook het onder ogen zien van wie je zelf bent.

Hekel aan je eigen foto

Hoeveel mensen hiervoor weglopen weet ik niet, maar wel dat mensen vaak erg veel moeite hebben met zichzelf. Om zichzelf op een foto terug te zien bijvoorbeeld, hun eigen stem te horen op een audio-opname of zichzelf terug te zien op een video. Het lijkt erop alsof je jezelf niet goed kunt beoordelen, geen goed beeld kunt maken van jezelf. Heeft het te maken met het feit dat we onze eigen imperfecties zo goed zien? Je weet vaak maar al te goed wat je anders zou willen hebben. Of het nu rimpeltjes op de buitenkant of rimpeltjes op je ziel zijn.

Echte schoonheid

Toch denk ik dat onder ons laagje imperfectie, dat we zo makkelijk bij onszelf herkennen, uiteindelijk de echte schoonheid verborgen zit. Het is een levenskunst om je eigen imperfectie te accepteren, en onder die laag (die we nog al eens zelf verafschuwen of gewoon een afkeer van hebben), de schoonheid te ontdekken. Schoonheid van een unieke persoonlijkheid, waardering van je eigen unieke mens zijn. Is jezelf overwinnen niet gewoon in een spiegel durven kijken en durven blijven kijken? Zien dat het goed is? Ja, ook met een randje in je karakter, ook met die rimpels op je lijf. Is dat zien dat het goed is misschien de eerste stap om jezelf te overwinnen?

Lachspiegels

Helaas kijken veel mensen in een lachspiegel. Alles is uit verhouding, alles uit perspectief. Ze zeggen wel eens dat we onszelf eigenlijk niet kunnen zien en dat we alleen een beeld krijgen van onszelf door de ogen van de ander. Hoe belangrijk zijn de mensen om je heen als het gaat om jezelf onder ogen durven zien? Je bent gezegend als je geliefden, vrienden en familie hebt die je op een gezonde manier hebben leren kijken naar wie je bent.

Eens met de schepper

Vaak wordt Psalm 139 geciteerd als een oergedicht die veel te zeggen heeft over je identiteit. Een schepper die je kunstig in elkaar heeft gezet, zijn gedachten die altijd bij je zijn, en het is onmogelijk om aan zijn aandacht te ontsnappen. Vanaf het allereerste begin kent hij je. Het is trouwens ook een nogal gewelddadig lied, die de Allerhoogste oproept om zondaars te vernietigen. Dat maakt zo’n Psalm opeens veel minder aantrekkelijk en wordt daarom ook nogal eens maar gedeeltelijk geciteerd. Als je dit lied plaatst in een tijd waarin wraak de standaard was, en ook het idee dat God zo in elkaar zit, dan kan ik het wel wat hanteren. Dan is opeens een vraag naar het ombrengen van hen die het niet eens zijn met God, dat het ook de vraag is om al de afwijzing weg te nemen, alles dat het niet eens is met de rijke gedachten van deze Schepper over wie jij bent.

Het is goed

Wat God van me vindt? Ik denk dit. Maar eerlijk gezegd kan ik dit ook pas begrijpen als er mensen zijn die laten zien hoeveel eindeloos goede gedachten er over me zijn. Het is een bevrijding om in de spiegel te kijken en te zien dat het goed is.