silhouette portret

Samen dwalen in het donker

5 min leestijd

Jaren geleden, zelfs jaren voordat 113.nl bestond, ontwikkelde ik de website ik-wil-dood.nl. Een website die helemaal was gericht op mensen die het leven niet zagen zitten. In die tijd waren er nog niet zoveel mensen bewust dat het internet een groot handboek voor zelfmoord bleek te zijn. Eenvoudig kon je cocktails vinden om jezelf zo pijnloos mogelijk van het leven te beroven. Terwijl wij merkten aan allerlei vragen die we kregen via andere websites, dat mensen behoefte hadden aan gesprek, een luisterend oor, nieuwe houvast.

Een gewone pastorale website was niet genoeg. Er was meer nodig. Dat was eigenlijk de prikkel om de website ik-wil-dood.nl te starten in 2007. De naam èn de inhoud was helemaal gericht op verkeer vanuit de zoekmachines. Vrijwilligers waren via email en chat beschikbaar voor een goed gesprek.

Het is goed dat een organisatie als 113 er nu is met een breed bereik èn een breed draagvlak. Ze zijn goed vindbaar en ontvangen voldoende steun om hun activiteiten verder te ontwikkelen. Ze worden genoemd bij nieuwsberichten over suïcide.

Wil je echt missionair zijn?

Soms denk ik: wat zou er zijn gebeurd als wij destijds het lef hadden gehad om het niet als tool voor missie maar als zorg voor de medemens zouden zien?

De website die we destijds maakten, kwam er echt niet zonder discussie. Ik werkte toen bij een christelijke organisatie en het doel (ook de mijne) was toch wel om (kort door de bocht) zieltjes te winnen voor de goede zaak. Dat was het bestaansrecht. En ik dacht: hoe denk je iets voor mensen te betekenen die het leven niet zien zitten? Zeggen dat ze iets anders moeten gaan geloven en dat het dan goed komt?

‘k Ben blij dat we destijds, tegen de zin van de directie van de organisatie in, toch hebben doorgedrukt.

Nog steeds denk ik: wil je missionair zijn en van betekenis zijn in de samenleving als levensbeschouwelijke club of organisatie? Dan moet je de mens daadwerkelijk zien en dat doen wat zij nodig hebben. Zij hoeven niet te doen wat wij vinden dat ze moeten doen. Omgekeerd denken dus. Niet denken vanuit je eigen (geestelijke) waar die je aan de man wilt brengen, maar de ander in het centrum.

Zusje

Het thema suïcide, zelfmoord (sommigen raden af deze term te gebruiken) of zelfdoding houdt me al lang bezig. Het feit dat mijn vier jaar jongere zusje ook zelf het leven uitstapte toen ze 24 jaar oud was, dat heeft er alles mee te maken. Als nabestaande weet ik welke sporen dat nalaat en welke krassen het op de ziel geeft.

Dat is het echter niet alleen. Als je eenmaal je ogen opent voor de mensen om je heen, de mensen die houvast zoeken of een luisterend oor nodig hebben, dan merk je hoeveel mensen worstelen met het leven.

Je wilt niet dood

Er is een Arabisch gezegde dat iets zegt als dit:

‘Wil je dood? Gooi jezelf dan maar in de zee en je zult merken dat je alles op alles zult zetten om te overleven. Je wilt niet dood, maar je wilt iets dat ìn je zit dood hebben.’

‘k Ben geen psycholoog. Hooguit een counselor met pastorale ervaring. Het gesprek over dat wat zeer doet, dat waar je altijd voor wegloopt, dat waar je van in paniek kan raken, dat is een gesprek dat vaker gevoerd moet worden.

Man die zich zorgen maakt

Het echte gesprek

Maar hoe vaak heb je nu een gesprek over deze niet echt sexy thema’s? Het gevoel van nutteloosheid en waardeloosheid moet worden geadresseerd. Het doodmoe zijn van het niet kunnen voldoen aan uitgesproken of ongeschreven verwachtingen. Het torsen van een last die te zwaar is om verder mee te zeulen.

Zelf ken ik niet die wens of gedachte van dood willen zijn, of het leven niet meer willen leven. Het leven vind ik te mooi, te rijk, te adembenemend om het niet te leven. ‘k Ben te nieuwsgierig naar alles wat er nog in het verschiet ligt. Maar ook ik ken de donkere randen van somberheid, melancholie en depressie.

En ik wil luisteren.

Woorden vinden

Soms denk ik dat we in onze westerse wereld gewoon zijn verleerd om de dingen te noemen die ons bezeren. Niet daar waar we ontevreden over zijn: we zijn een land van schreeuwers als we niet krijgen waarvan we vinden dat we recht hebben. Maar dat overschreeuwt een heel andere behoefte: gezien worden, gehoord worden.

Als we woorden leren geven aan dat wat ons bezeerd, dan kan er iets genezen. Misschien moeten we dat wat vaker gaan oefenen. En daarbij ook leren luisteren. Niet naar het geschreeuw, maar luisteren naar dat wat nog niet uitgesproken is. Zodat niemand de zwaarte van het leven alleen hoeft te dragen, en alleen de weg hoeft te gaan in het duister. Dàt wens ik iedereen toe die in het donker ronddwaalt.

Want samen dwalen in het donker is eindeloos veel beter dan de eenzaamheid.

Waardeer je dit artikel? Overweeg een kleine donatie. Voor een volgend kopje koffie tijdens het schrijven bijvoorbeeld.

PS: zie je een schrijfvoutje? Mail me ff!

Bedrag € -

[yarpp]

Abonneer
Laat het weten als er
guest

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties