Deze week kwam ik ergens op het interweb een foto tegen van een jochie dat een beeld van de lijdende Christus omarmde. De Christus, uitgewoond, verwond, een stekelige krans dragend, zittend op een bankje. En dan dit jochie dat naar hem toe is gegaan om hem te omarmen.

Gered door een omhelzing

Deze scene van een jongen die het beeld van een lijdende Jezus omarmt, het raakt me. Het is blijven hangen. Er zit een diepe schoonheid in. Onbevangen het lijden van de ander zien en de pijn in en van de ander omarmen.

Als ik naar deze foto kijk, dan denk ik dat ik hier iets van de redding van de mensheid zie. Begrijp me goed. Het woord redding wordt op veel verschillende manieren gebruikt. Ik bedoel hier niet dat wij het zijn die gered moeten worden, maar dat wij het zijn die de verwonden in de armen moeten willen sluiten. Die impuls is bij velen met het volwassen worden weggevloeid.

Uiteindelijk is de Christus de climax van de mensheid; de archetype mens. Meer mens kun je niet worden. Verwond en vereenzaamd, opgegeven en het einde naderend. En een joch van nog geen tien jaar oud loopt naar hem toe en omhelst hem. Zo kan de mensheid worden gered.

De lasten dragen

Deze foto deed me denken aan een foto die al eerder werd gedeeld op Facebook. Het is de foto bovenaan dit artikel. Een kleuter ziet de Christus struikelend onder een te zwaar kruis dat hij moet dragen en probeert mee te tillen om de lasten te verlichten.

Dat het meisje natuurlijk veel te klein is om ook maar iets te doen, dat komt niet in haar op. Het lijkt of ze het niet doorheeft of het echt is of niet. Ze gaat helpen want ze ziet pijn bij de ander, de uitputting en dat het te zwaar is. De impuls is zo puur: willen helpen als je de ander ziet die het zwaar heeft.

De Christus in de ander

Zagen we maar vaker de Christus in de mensen die we tegenkomen. En waren we maar wat vaker als de kinderen. Het zou ons allemaal goed doen.