Vanmorgen was ik weer eens op de radio. Bij Omroep Gelderland ben ik een paar keer per jaar te gast in de rubriek ‘De dominee komt voorbij’. Een momentje om even stil te staan. ‘k Had het over de vakantie in Zwitserland, over de orthodoxe monniken op het Griekse schiereiland Athos en over ruimte om te gissen (veel van wat ik in mijn vorige artikel deelde). 

Ben ik niet gewoon uitgepraat?

Soms denk ik wel bij mezelf: ik ben een beetje uitgepraat. Daar waar ik in het verleden een heldere kijk op het leven en de zin van dit alles had, daar is dat ondertussen ingeruild voor iets anders: ik weet het niet en ik weet niet eens of ik het allemaal wil weten. ‘k Geloof geloof ik, en ik geloof volgens mij helemaal niet. 

Soms bevliegt me wel een gevoel van melancholie. Ergens was de wereld wel lekker veilig met een heldere omlijning. Je wist hoe alles werkte, wat er van je werd verwacht en je sociale kring was ook duidelijk. Zekerheden in geloofsovertuigingen zijn ingeruild voor onzekerheden. 

Je hebt van die dingen die je, als je het eenmaal hebt gezien, ze nooit meer niet-kan-zien. 

Zwarte Piet

Een voorbeeld hiervan is de hele Zwarte Pietenkwestie. Het is toch een traditie? Niets mis mee? Tot je gaat zien dat het een kwetsende karikatuur is. Dan is er geen weg meer terug. Dan lukt het nooit meer om het onbevangen te vieren zoals je 25 jaar terug deed. Dat is niet erg trouwens.

Point-of-no-return

Alle geloofszekerheden kunnen ook zo’n point-of-no-return hebben. Eenmaal ruimte gegeven aan ‘ik-weet-het-niet’ lijkt een punt waarna er meer zaken worden betwijfeld.

Als eenmaal de olifant in de kamer is aangewezen of als eenmaal een kind heeft geroepen dat de keizer helemaal geen kleren heeft maar in zijn nakie rondloopt, is er geen weg meer terug.

De dingen opnieuw voor het eerst zien

Graag zou ik weer eens ‘The Lord of the Rings: the fellowship of the ring’ voor het allereerst willen zien. Om weer te voelen wat ik toen voelde toen voor het eerst de muziek speelde en ik verliefd werd op the Shire. 

En wat te denken dat ik voor het eerst mentaal meereisde met de Doctor Who (de negende doctor, gespeeld door Christopher Eccleston) en Rose Tyler.

Graag zou ik sommige mensen weer eens helemaal opnieuw willen ontmoeten en me laten verrassen door wie ze zijn. Andere mensen zou ik dan weer liever helemaal niet zijn tegengekomen, maar dat is een ander verhaal 😉

‘k Zou weer eens voor het eerst de game ’The Ghost of Tsushima’ willen spelen en door het gouden bos of de velden met witte pluimen willen galopperen.

En wat zou ik graag voor het eerst vanille-ijs willen eten en de smaakexplosie meemaken die ik ooit voor het eerst moet hebben gehad. 

Oh en hoe tof zou het zijn om weer eens voor het allereerst verliefd te zijn.

About Time

Soms kan het wel… Zoals het verhaal van een man die Alzheimer heeft was vergeten dat hij was getrouwd met zijn vrouw en haar opnieuw ten huwelijk vroeg (link).

Of die man die zijn dementerende vrouw iedere week ten huwelijk vraagt. ❤️

In films is het ook een geliefd concept: tijdreizen om steeds weer opnieuw die eerste keer te herleven. About Time is zo’n film waarin Tim verliefd is op Mary en probeert steeds weer opnieuw de dag te herbeleven en Mary voor zich te winnen.

TARDIS

Maar, hoe graag ik ook ooit in de TARDIS zou stappen en vele levens opnieuw leven, er zijn geen herhalingen in het leven. Je kan het slechts in één richting leven: lessen uit alles wat je hebt meegemaakt en dat meenemen in het onbekende dat voor je ligt.

Dus dat doe ik dan maar.

Maar soms dwaal ik af terwijl ik me bevind in de schemerzone tussen waken en slapen. Ergens kunnen we tijdreizen en levens opnieuw leven. Tijd werkt anders als we dromen. En in onze fantasie kunnen we duizend levens leven. Ook de levens waarvan je je afvraagt hoe het zou zijn gelopen als je andere keuzes zou hebben gemaakt, of als je wieg ergens anders had gestaan. 

Fantasie en realiteit

Wees nu eerlijk: waar zou een mens zijn zonder het vermogen om weg te dwalen in zijn eigen fantasie? We hebben realiteit en fantasie beiden nodig om te leven. Als we geen fantasie zouden hebben, geen dromen zouden dromen om na te jagen of je even in te laten opgaan, hoe zou je anders kunnen doorgaan in het leven?

Naast die dromen en alles wat opborrelt in je voorstellingsvermogen is een stevige verbinding met de realiteit ook van levensbelang: voor je het weet word je aangereden door een fietser als je loopt te dagdromen.