Een paar dagen voor zijn dood kwam het laatste album van Jan Rot uit. Het begint met het titelliedje: ‘I.P.V. Kaarten’. ’t Is eigenlijk een veel te vrolijk liedje waarin Jan als een troubadour je zelf uitnodigt voor zijn begrafenis.

Fabuleus vind ik het, dat je zò je eigen einde tegemoet kan treden. Leven met een open vizier. En niet verbergen voor de naderende dood.

Onbetaalbaar leven

Als iemand die je dierbaar is, zomaar opeens kan verdwijnen uit het land van de levenden, dan betekent dat dat jij en ik ook zomaar er plotseling tussenuit kunnen piepen. We wensen elkaar wel een lang leven, maar onze regie over het leven kent grote beperkingen.

Het lijkt erop dat als mensen zich bewust worden van de eindigheid van het leven, opeens wordt beseft hoe onbetaalbaar het leven blijkt te zijn. Weten dat we dit leven slechts eenmalig in bruikleen krijgen, zorgt voor een andere kijk op wat belangrijk is.

We zijn geboren om te leven

Ze zeggen het wel eens dat we zijn geboren om te sterven. Dat vind ik zelf een sombere kijk op de werkelijkheid. We zijn geboren om te leven. We zijn geboren om het prachtige, soms pijnlijke en bij tijd en wijle adembenemende leven te omarmen en te leven.

Met het leven wordt ook een zekerheid bijgeleverd, dat is waar: het houdt eenmaal weer eer keer op. De grote vraag is: hoè gaan we dit leven leven.

‘Je bent al naakt’

Steve Jobs sprak jaren terug op een universiteit. Hij wist dat hij niet-te-genezen alvleesklierkanker had. Hij was er eerlijk over: 

‘Mezelf eraan herinneren dat ik binnenkort dood ben, is het belangrijkste gereedschap dat me helpt om de grote keuzes in het leven te maken. Omdat bijna alles – alle verwachtingen van buitenaf, alle trots, alle angst om te mislukken – wegvalt in het zicht van de dood. Alleen wat echt belangrijk is blijft over. Jezelf herinneren dat je dood gaat is de beste manier die ik ken om niet in de val te trappen van denken dat je iets te verliezen hebt. Je bent al naakt. Er is geen reden om niet je hart te volgen.‘ (Steve Jobs, 2005)

Geleerd om te leven

Ik kan jaloers zijn op de mensen die met opgeheven hoofd hun einde tegemoet zien. Jan Rot die met een fijn hoempaliedje ons allemaal uitnodigt op met een liedje op zijn begrafenis te komen. Met een glimlach en een traan luister ik naar het veel te vrolijke liedje dat door de speakers schalt. Jan, jij hebt geleerd om te leven.

Memento Jan.

Foto door Joep