God werd stil. Hij zei niets meer. En de Bijbel werkte niet meer zoals tevoren. Geen goddelijke influisteringen meer, geen bijzonder aansprekende Bijbelteksten. Het werd donker in de ziel. Maar ik vond er ook vrede.

De blog van Annemieke over de slopende mantra's van gebedsgenezers heeft veel losgemaakt. Veel persoonlijke berichten en gesprekken volgden. Er waren een aantal terugkerende thema's te ontdekken. Schokkend hoe mensen soms vast zitten in hun denken. Godgeklaagd hoeveel eenzaamheid het veroorzaakt.

Holocaust overlevende Elie Wiesel heeft door zijn eigen geschiedenis al zijn overtuigingen moeten bevragen. Waar was God, toen een heel volk nagenoeg werd uitgemoord? Waar was God in Auschwitz? Het blijven relevante vragen. De vraag stellen is waarschijnlijk belangrijker dan ooit een antwoord krijgen.

Zullen we in de komende vijftig jaar maar eens over andere dingen hebben als over God. Want het woord is te besmet geraakt. Over wie of wat heb jij het als je het hebt over God waar je wel of niet in gelooft?

Waarom wijzen veel mensen naar boven, als ze God proberen aan te wijzen? Is hij daar wel? Of is hij misschien wel hier? Dat zou werkelijk veel veranderen. Een blogje.

Tijdens mijn bezoek aan Mount Athos, Griekenland, was ik erg nieuwsgierig naar hoe bidden nu werkt bij de mensen die hun leven hieraan hebben toegewijd. En toen ik in gesprek ging hierover dacht ik eerst 'is dit alles'?

Vaak wordt gezegd dat een van de unieke kenmerken van het christelijk geloof een persoonlijke omgang met God is. En bij een persoonlijke omgang wordt dan specifiek een relatie met God bedoeld. En nog preciezer is die relatie het tegenovergestelde van religie. Een blogje over een lastig thema, want zeg zou zelf: het is toch uitermate ingewikkeld dat God eigenlijk geen antwoord geeft. En als het al een antwoord is, dan is er nog zoveel te raden over.