Ik schrijf steeds minder voor mijn blog. Dat heeft een reden. Niets om je zorgen over te maken hoor. Ik denk dat ik zelf maar weinig heb toe te voegen aan de kakofonie van meningen.

Wie zichzelf overwint is sterker dan wie een stad inneemt, zoiets schreef de oude wijze. Maar hoe doe je dat nu eigenlijk, jezelf overwinnen? Is dat ook niet jezelf onder ogen durven komen, jezelf in de spiegel te zien en niet meer wegkijken?

Er is een verrassende terugkeer van religie in de westerse samenleving. Maar naïeve ideeën over God zitten het wel een beetje in de weg. Waar gaat het christelijk geloof bijvoorbeeld over? Is dat wel een geloof om je goed bij te voelen?

Je kan niet om het verhaal van Goede Vrijdag en Pasen heen. Maar is het nu allemaal wel echt gebeurt? Veel vragen heb ik gesteld en ik kom tot de conclusie dat ik geloof. Lees maar.

We hebben het idee van de ziel nodig om een beetje te begrijpen wat er zich diep in de mens afspeelt. Een geloofscrisis speelt zich ook af in de ruimte van de ziel, en daarom komt deze nogal eens hard aan.

Waarom stoppen mensen met geloof en waarom verlaten mensen de kerk? De belangrijke vragen van jaren terug blijken niet meer relevant te zijn voor een nieuwe generatie.

De vastentijd is voor mij symbool geworden voor proces van begraven van geloof dat niet meer blijkt te werken en het achterlaten van ideeën over God die slechts menselijke constructies blijken te zijn.