Ik doe er bijna altijd aan mee, aan die twittergebeden #PrayFor (hier naam stad of land). Je weet wel #PrayForBarcelona, #PrayForParis, #PrayerForBerlin, #PrayForAleppo, #PrayForNice, #PrayForSyria. Maar wat bid ik eigenlijk, waarom bidden we eigenlijk bij terreur? En is het misschien niet een beetje exhibitionistisch, dat openbaar Twitter en Facebook-bidden?

Ik voel me onmachtig om iets te betekenen bij berichten van oorlog en terreur, en daarom bid ik met maar weinig woorden, soms zelfs zonder woorden. Ik bid voor vrede op aarde, dat licht zal schijnen in de duisternis van terreur en angst. Soms lijkt het een zinloos gebed, want veel resultaat zie je niet. Angst is eerder gezaaid als dat vrede en vertrouwen worden hersteld. Toch heb ik hoop dat er een realiteit is die verder gaat dan angst en haat, een goede realiteit die ervoor zal zorgen dat alles wordt hersteld.

Dat het kerstfeest, een van de belangrijkste christelijke feesten en een feest van vrede, draait om een pasgeboren baby, vind ik mooi. Het licht komt met een guerrilla actie in onze wereld: voor het grootste deel onttrokken aan het zicht van de groten en kleinen der aarde, slechts zichtbaar voor wie het kan zien. Hoe kan een baby in de luiers nu zorgen voor de oplossing? Misschien is dat wel de hoop, hoop dat er iets nieuws komt en dat het begin er is.

https://twitter.com/creatov/status/810942633904316416

Waarom ik het gebed online deel?

Als ik eerlijk ben, dan deel ik mijn gebed soms om anderen te laten weten dat ik aan de slachtoffers denk. Wat moet ik anders? Samen met een groot deel van de wereld krijg ik bijna real-time het nieuws onder ogen. Wat kan ik doen? Ik kan altijd bidden. En omdat ik niet weet wat ik moet bidden, bid ik maar het simpele Kyrie Eleison, Heer Ontferm U.

Nee, ik denk niet dat mijn tweet ook maar iets verandert aan de wereld. Al voel ik me verbonden met de mensen die hun ontzetting, boosheid, verdriet of frustratie ook willen uitten. En ik weet geen betere manier om dat in gebed neer te leggen bij de hogere machten. Een gebed naar de Allerhoogste, naar het Universum, naar de Schepper, naar de Rechtvaardige. Daar laat ik het los. Alhoewel…

Tekst gaat onder filmpje verder…

En wat moet ik nu?

Bij sommige rampen kan je geven aan organisaties die wel wat kunnen doen. Zoals bijvoorbeeld het Rode Kruis, Artsen zonder Grenzen en religieuze hulpverleningsorganisaties. Maar bij rampen en gebeurtenissen kan je meestal niet direct zèlf wat betekenen. Toch kan je wel wat doen. Namelijk, niet te ver weg kijken. Want vandaag kan je kijken naar Barcelona en andere plekken en hulpeloos denken dat er toch niets aan te doen is, maar je kan hier een vriendelijk en goed medemens zijn. Wacht niet tot je de hele wereld kunt helpen. Begin gewoon met die éne. Hier en nu.

En geef de lasten die je voelt voor een wereld in nood, door gebed uit handen. De lasten en de angsten van de wereld kan ik niet dragen. Soms overvalt me een gevoel van depressie als ik teveel aan de zorgen en de haat denk, waar we als wereld soms in gevangen lijken te zitten. Dan voel ik me onmachtig om ook maar ergens een verschil te maken. Geen tweet, geen facebook bericht, geen blog-post, zal iets veranderen. Maar ik wil niet aan de zijlijn blijven staan en het gevoel maar negeren.

Daarom bid ik ook voor de wereld die soms gevangen zit in angst: Kyrie Eleison, Heer Ontferm U.