boze-jonge-priester

Heidense christen

4 min leestijd

Dat het in-de-hemel-komen zo een enorme rol speelde in mijn geloof, dat realiseerde ik pas later. Het hele doel van het leven en het geloof, draaide om een eeuwige redding van een eeuwige straf. En daardoor draaide alles om een eerzaam leven en godsdienstige toewijding tot bidden, kerkbezoek en persoonlijke bijbellezing. Op deze manier kon je God tevreden stellen, zijn genade ontvangen en ontsnappen aan het verschrikkelijke hellevuur.

Boze God

Het is niet vreemd dat dit idee van God tot veel problemen leidt. Het gaat uit van een boze God, en een die je van harte zal laten creperen als je je niet afkeert van je zondige leven. Als je je wel zal afkeren van dat foute leven, dan zal hij vergevingsgezind zijn en mag je altijd bij hem zijn. Denk je even in: altijd bij God zijn die je van harte zou laten creperen als je je niet had bekeerd. En vrienden die niet zo in de gelukzalige situatie als jou waren, die zal hij alsnog laten lijden, tot in eeuwigheid. Kan je zo’n God überhaupt wel liefhebben?

Wacht, misschien is dat geen goede vraag voor dit moment.

Een betere vraag is denk ik: klopt dit beeld van God wel?

Dramatisch spektakel

In de tijd van de Bijbel (dat gaat trouwens ook veel op voor de eerste eeuwen van de kerk) dachten de Joden niet dat ze onderdeel waren van een dramatisch spektakel met een boze en moralistische God die dreigde mensen naar de hel te sturen als hij niet tevreden met ze was. Trouwens, ze hoopten ook niet om naar de hemel te gaan om altijd bij God te zijn, in de zin dat ze naar een plek zouden gaan die we dan ‘hemel’ zouden noemen. Deze gedachten vond je wèl terug bij oude heidense godsdiensten, maar niet bij het Joodse en christelijke geloof.

Heidens geloof

In die zin is veel geloof dat je terugvindt in kerken, een primitief en heidens geloof in een boze en straffende God. En het wordt helemaal bont als het ook nog eens bol staat met een afkeer van deze wereld dat zich uit in iets dat ze escapisme noemen, een psychologische neiging of gewoonte om de zorgen van het alledaagse leven en de daarbij horende verplichtingen te vergeten. Het ultieme escapisme is om je los te maken van deze wereld en naar ‘de hemel’ te gaan in de zin van een plek in een andere werkelijkheid.

Je kent het ‘Onze Vader’?

Zo begint het gebed:

Onze Vader in de hemel,
laat uw naam geheiligd worden,
laat uw koninkrijk komen
en uw wil gedaan worden
op aarde zoals in de hemel.

Dit gebed, dat Jezus leerde aan zijn leerlingen, wordt al eeuwen door alle kerken gebeden. Het is onder meer een gebed om de komst van Gods koninkrijk, en een gebed dat Gods wil hier zal worden gedaan zoals dat ook in de hemel gebeurt. Het is geen gebed om naar de hemel te gaan, maar een gebed dat de hemelse werkelijkheid hier zal komen. Want als er al redding is, dan is er redding in deze wereld, en niet een redding uit deze wereld.

Door de eeuwen heen, ook al in de oudheid, was er hoop dat het kwaad zou worden rechtgezet als deze wereld zou gaan functioneren op Gods manier, als God als het ware de koning zou zijn. Stel je onze wereld voor die op die manier functioneert, dát zou nog eens goed nieuws zijn: een wereld waarin het kromme wordt rechtgezet, waar onrecht wordt beëindigd, waar wordt opgekomen voor het zwakke, waar liefde wint.

Goed nieuws voor iedereen

Dat is niet alleen goed nieuws voor bepaalde gelovigen, maar dat is goed nieuws voor deze hele wereld. Dat lijkt me pas goed nieuws waar je je bed voor uit wilt komen.

En volgens mij is er werk aan de winkel. De hemel mag hier op aarde komen, alles moet worden rechtgezet.

PS: deels is deze blog geïnspireerd door het nieuwste boek van N.T. Wright: “The Day the Revolution Began: Reconsidering the Meaning of Jesus’s Crucifixion“, zij het dat ik het boek nog niet uit heb ;)

Waardeer je dit artikel? Overweeg een kleine donatie. Voor een volgend kopje koffie tijdens het schrijven bijvoorbeeld.

PS: zie je een schrijfvoutje? Mail me ff!

Bedrag € -