En terug naar het nu
Er zijn van die momenten dat ik scroll door mijn lange lijst met aantekeningen voor een volgende blog, een volgende diepe gedachte, het begin van een mogelijk interessant betoog over God, geloof en het leven. Maar steeds vaker heb ik: ach laat ook maar, ik heb er even geen zin in. Misschien is het een teken van steeds meer afstand naar…, ja, naar wat eigenlijk? Naar het geloof van vroeger? Naar de interne kerkelijke gevechten? Naar mezelf misschien?
Kritische vragen
Soms overvalt me een soort urgentie om kritische vragen te stellen bij bestaande denkwijzen, vooral die in de kerk. Het leidde tot de uitnodiging van bijbelschool De Wittenberg om daar les te geven, met de focus op een kritische houding en het gaan bevragen van je eigen overtuigingen. Dat was trouwens een onverwachte uitnodiging voor mij, want ik had juist het gevoel dat ik daar niet meer zou passen, niet in de fijne christelijke omgeving, waarbij fijn voor mij wel een van de ultieme jeukwoorden is.
Ik denk nog steeds dat ik er niet echt pas, maar goed, het is ook wel spannend voor studenten om uitgedaagd te worden om hun eigen geloof te bevragen zonder daar direct nieuwe antwoorden bij te ontvangen. Een poging om meer buiten hun eigen werkelijkheid te laten kijken, minder een houding te hebben van ‘wij christenen’ tegenover ‘zij ongelovigen’.
Buiten de kerk
Dat is me bij mezelf opgevallen dat ik me steeds meer verwant voel met de mensen buiten de kerk, de twijfelaars, de ietsisten, de mensen die hopen op iets groters, mensen die de wereld ook niet kunnen bekijken zonder doel en hoop, de ongelovigen, de mensen met een apathie voor het thema God, met mensen die hun innerlijke stem durven volgen, met de zwijgers, met de innerlijke vechters.
Er zijn vele manieren om te geloven en geïnspireerd te leven. Een mooi voorbeeld vond ik de post op Instagram van Claudia de Breij. Ze schrijft met de Kerst dit: ‘Ik ben niks, van geloof, maar iedere kerst tot tranen geroerd door het idee dat we met zijn allen als symbool voor onze belangrijkste feestdag juist een geboorte hebben gekozen.’
https://www.instagram.com/p/BOUXukojVtu/
Dat vind ik mooi, daar voel ik me ook mee verbonden.
Groot verhaal
Er is een groot verhaal waar ik de randen en de reikwijdte niet van kan overzien, maar een die resoneert. Rond Kerst is het het symbool van de geboorte van een kind. Rond Pasen de vervloekte dood van een inspirerende Jood die een nieuwe manier van leven liet zien maar die ‘de mens’ niet direct aanstaat; het leven van zelfopoffering, van naastenliefde en van liefde. En het verhaal, dat deze afkeer van ‘de mens’ naar dat wat Jezus zei en liet zien, niet het einde is, maar dat op Pasen een nieuw leven begint in een tuin.
De aarde zit boordevol hemel
en elke struik, hoe gewoon ook,
staat in lichterlaaie van God.
Maar enkel hij die het ziet
doet zijn schoenen uit.
De rest zit er omheen
en plukt bramen.Elizabeth Barrett Browning
dichteres uit de negentiende eeuw
Alles staat bol van het grote verhaal waar ik maar geen grip op kan krijgen. En waar ik ook geen grip meer op wil krijgen. In dit grote verhaal wil ik verdwalen, ronddwalen, verwonderen en verbazen. Hoe, wat, waar en wie God is, dat kan ik niet bevatten. Met iedere poging verlaag ik God tot mijn begrip, tot te kleine woorden, tot concepten, tot systemen. Hij is niet uit te leggen, hij is niet te vatten. Dat is misschien de bottomline van mijn geloof. Verder is er genoeg om in rond te dwalen. En niet iedereen die dwaalt is verdwaald, om Tolkien nog maar eens te citeren.
Het nieuwe jaar
Hoe ik me voorbereid op het nieuwe jaar? Misschien wel niet. Als ik een voornemen heb, is dat ik graag meer in het vandaag wil zijn, niet in het verleden en niet in de toekomst. Al hou ik ervan om over beiden veel na te denken. Maar ook mijn geloof en mijn innerlijke drive hebben alleen maar zin als het mijn leven en het leven van anderen verrijkt in het nu. Geloof leek vroeger slechts gericht te zijn op het leven na de dood: als je maar in de hemel kwam. Weet je, dat boeit me eerlijk gezegd steeds minder. Als mijn overtuiging mij niet helpen om zinvol te leven (en dat niet alleen voor mezelf), dan heeft het geen zin.
En toch blijf ik slijpen. Nog meer. Toch wel. Geen apathie, maar scherp. Ik hoop dat mijn potloden ook nog beter worden geslepen. Schrijven is toch wel erg leuk.
Hoe ga jij het nieuwe jaar tegemoet?
Waardeer je dit artikel? Overweeg een kleine donatie. Voor een volgend kopje koffie tijdens het schrijven bijvoorbeeld.
PS: zie je een schrijfvoutje? Mail me ff!
[yarpp]
.
Gods zegen gewenst in het nieuwe jaar en bedankt voor je blogs.