De angst en achterdocht die wordt gezaaid door een terreuraanslag is groot. Iemand heeft het leven van blije mensen verwoest. Iemand heeft met deze daad angst gezaaid en er zullen veel mensen niet meer ongedwongen naar een concert kunnen gaan of zomaar weer durven genieten. Probeer het maar eens te rationaliseren, het werkt niet. Angst, dat is wat er gezaaid wordt op zo’n dag.

De foto’s van kinderen die er niet meer zijn omdat ze bij een aanslag omkwamen, bekijk ik met pijn in het hart. Je kan een vraag stellen ‘waarom’? Maar aan wie stel je de vraag? Vanuit welke ideologie of welke idiotie er ook een aanslag wordt gepleegd, niets rechtvaardigt een actie als dit.

Door de recente geschiedenis heen zijn er veel mensen op een of andere manier getroffen door politiek en religieus terrorisme, racistisch extremisme, zinloos geweld en meer nog. Een kleine groep fundamentalisten en gewelddadige groeperingen hebben met het zaaien van angst een grote invloed op hoe de wereld functioneert. Het is hot topic in politiek en samenleving, want je weet wel: religieus en racistisch terrorisme. De volgende keer dat je naar een concert gaat, denk je wel extra na. Je kijkt toch argwanend naar rugtassen. En kan je ongemakkelijk voelen op plekken waar veel mensen bij elkaar zijn.

Het lijkt me geen goed moment voor het noemen van statistieken want het voelt als te weinig respect voor de situatie. Toch is het goed om iedere keer weer het juiste perspectief te hebben. Want terrorisme is dan een grote reden voor angst, overgewicht is een daadwerkelijke reden voor veel slachtoffers. Samen met bijvoorbeeld verkeersslachtoffers en suicide. Maar nogmaals, het lijkt me niet een goed moment om hiermee de angst en de schrik te nuanceren.

Georgina Callander, a student and a victim of the Manchester attack, with Ariana Grande. pic.twitter.com/WLVKv7Ab9N

— Roz Warren (@RossalynWarren) May 23, 2017

In de dagen na wéér een aanslag, is het ook op z’n plek om verdriet te hebben. Als er weer een foto voorbij komt van een van de kinderen die ook is omgekomen, dan moet ik huilen en voel ik verdriet. Het is ook het moment dat ik besef dat ik niet kan snappen hoe een ouder zich zal voelen als zijn dochter niet meer thuis zou komen van iets dat het feestje van het jaar zou moeten zijn geweest. En dan voelt het dat deze wereld af en toe zo ongelofelijk ruk is.

Angst regeert, zo is de simpele wijsheid. En van de angst wordt gebruik gemaakt. Door religieuze extremisten die met weinig kracht een enorme angst kunnen zaaien. Maar ook de tegenkrachten zaaien weer angst tegen ‘die andere groepen’. Het lijkt een vicieuze cirkel waarin we samen in gevangen zitten.

Tekst gaat door onder dit filmpje »

En toch, er is zoveel goeds in de wereld. Vaak wordt gezegd dat je bij rampen en terreuraanslagen niet alleen maar bang moet zijn, niet alleen maar verschrikt. Maar dat je ook moet kijken naar de helpers. Want er zijn altijd mensen die helpen. Er zijn zoveel meer mensen die helpen dan hoeveel mensen er zijn die proberen stuk te maken. Zoals de zwerver, waarvan The Guardian een kort gesprek deelde. Of zoals de politie officier uit de foto boven dit artikel die een meisje troost, buiten, na de aanslag. Ik vind het een hartverscheurend prachtige foto, waar ik lang naar kan kijken.

Na een aanslag kan je hoop verliezen, maar juist ook weer hoop krijgen. Want altijd weer zie je de gewone man en vrouw ongewoon mooie dingen doen. Opeens gaan de huizen open, de harten, de armen om de ander in te sluiten en om te troosten. Dàt is ook wat er in deze wereld is. Er is zoveel moois, zoveel liefde, zoveel goeds. Het goede, misschien is ons probleem wel dat we daar een beetje teveel aan zijn gewend, dat het vanzelfsprekend is geworden. Na een ramp is de vanzelfsprekendheid weg. Dan zie je het opeens weer. Misschien wel extra. En zo hoor je in de dagen na rampen altijd weer de grote en kleine verhalen van de onzichtbare helden.

Tekst gaat onder het filmpje verder »

Het doet me denken aan het gesprek tussen Sam en Frodo in The Lord of the Rings, zoals in het filmpje hierboven. Frodo kan het niet meer, ziet zijn hele missie niet meer voor zich. Maar Sam wil niet opgeven…

Frodo : I can’t do this, Sam.

Sam : I know.
It’s all wrong
By rights we shouldn’t even be here.
But we are.
It’s like in the great stories Mr. Frodo.
The ones that really mattered.
Full of darkness and danger they were,
and sometimes you didn’t want to know the end.
Because how could the end be happy.
How could the world go back to the way it was when so much bad happened.
But in the end, it’s only a passing thing, this shadow.
Even darkness must pass.
A new day will come.
And when the sun shines it will shine out the clearer.
Those were the stories that stayed with you.
That meant something.
Even if you were too small to understand why.
But I think, Mr. Frodo, I do understand.
I know now.
Folk in those stories had lots of chances of turning back only they didn’t.
Because they were holding on to something.

Frodo : What are we holding on to, Sam?

Sam : That there’s some good in this world, Mr. Frodo. And it’s worth fighting for.

Er is nog veel goeds in deze wereld. En dat is het waard om voor te vechten. Dat het goede niet wordt opgeslokt door de duisternis. Er is nog steeds hoop, er is nog steeds liefde, er is nog steeds geloof dat het beter kan. Misschien is het wel net als bij Frodo en Sam: vaak komt het goede niet door het grote, maar vanuit onverwachte hoeken.

Het kwaad blijft bestaan als goede mensen zwijgen. Haat kan je niet bestrijden met haat. En kwaad vergelden met kwaad is nog nooit een oplossing geweest. Dus heb lief. Hartstochtelijk lief. Begin bij de mensen die dichtbij je zijn: je geliefden, je collega’s, klasgenoten, buren, medereizigers en mensen die je tegen komt in je leven. Verder: laat iedereen je kennen als vriendelijk. Let niet alleen op je eigen belang, maar ook op dat van de ander. Als het donker is, vergeet dan niet dat er maar weinig licht nodig is om weer zicht te krijgen en de dwang van het duister te verbreken.

 

Photo credits » Cavendish Press/Pat Isaacs