Er liggen genoeg ideeën voor nieuwe boeken. Maar ik kom er niet echt aan toe. Dus ga ik denk ik maar regelmatig wat korte verhalen schrijven. Omdat ik verhalen schrijven wel heel tof vind. Dit is een nieuw verhaal dat ik schreef. Over een nieuwe dag.

De vogels in dit bos fluiten als altijd op een vroege zomerochtend. Als de eerste zonnestralen achter de horizon beginnen te verschijnen fluiten de kruisbekken, appelvinken en de merels. Het verlegen roodborstje zit in een boom vlakbij een open plek in het bos en zingt wat verlegen mee. Het gezang begint zacht en zingend, maar het wordt steeds intenser, steeds voller, of er steeds meer leven ontwaakt nu het met nog meer overgave gebeurt. Het is of het gevederde koortje de dag wakker wil zingen uit zijn donkere slaap. Wordt wakker, want de dag is zo ontzettend mooi en de nacht vaak zo koud en stikdonker.

Aan een tak in de buurt van het zingende roodborstje bungelt een levenloos lichaam van een jongeman. Hij is het leven uitgestapt, uitgevlogen in de grote leegte en zijn zwarte hoodie is nu strak over zijn gezicht getrokken zodat hij maar moeilijk te herkennen is. Voor hem was niet alleen de nacht zo stikdonker. Zelfs de helderste zonneschijn en helderblauwe lichten zorgden slechts voor wat vage donkere schaduwen waarin voor hem geen hoop te ontwaren was. Hij had geen lied om de nieuwe dag tot leven te zingen, geen melodie die de zonnestralen verwelkomde. Zoveel is stuk gegaan, zoveel is hij verloren. Geloof is hij al lange tijd geleden kwijt geraakt, de liefde heeft hem recentelijk verlaten en nu is ook zijn laatste hoop op betere tijden vervlogen. De dagen zijn nacht gebleven en niemand leerde om een lied te zingen om een nieuwe dag tot leven te wekken.

Een nachtegaal zingt door het bos in een ongelijke beurtzang met de merels. De koolmezen en zanglijsters beginnen zich ook te roeren nu de ochtend echt is doorgebroken. Het gezang wordt voller, levendiger nu het licht is geworden en de zomerdag nog koel is.

In de verte komt een verliefd stelletje over de landweg aangelopen. De jongeman heeft zijn studiegenoot verleid om te gaan dauwtrappen op deze prachtige zomerochtend. De nevel begint wat op te trekken, maar hangt nog steeds sprookjesachtig boven de sloot en de weilanden. Zijn plan is om haar de liefde te verklaren bij het begin van een prachtige nieuwe dag, als de dag nog maar net leeft. Het zou symbool staan voor de liefde die hij voor zich ziet: een lange en prachtige dag zou nog volgen. Hij zou een fles wijn opentrekken voor een vers ontbijt dat hij thuis al zorgvuldig heeft voorbereid. Er is een romantische open plek aan het begin van het bos, met een stukje gras dat zich moet lenen voor een memorabel begin van hun verklaarde liefde.

Zij voelt het natuurlijk wel aan maar laat de spanning groeien. Ze wil met volle teugen genieten van dit moment, van alles wat gaat komen. Ze heeft zich maar al te graag laten verleiden. Het zat er immers al een paar weken aan te komen. Natuurlijk wil ze mee de prachtige natuur in en tussen de weilanden wandelen als de eerste zonnestralen tevoorschijn komen. Maar ze wil vooral bij hem zijn. Er komt iets nieuws en ze voelt het. Er is een lied in haar hoofd. Een nieuw lied dat nog geen woorden heeft en toch zingt het in haar vol overgave. Het is het lied van een nieuwe dag en van een nieuw te verklaren liefde.

Terwijl ze het bos in lopen lijkt het of het in alle bomen leeft, zoveel gezang is er te horen. Hij kan zijn ogen maar niet van haar afhouden. Zij probeert er niet al te opzichtig van te genieten. Samen rennen en huppelen ze deze nieuwe dag door het bos en gaan op in al het leven van de nieuwe dag. Bij de open plek ontvouwt zich een bijna universeel ritueel van een mens die de andere mens de liefde verklaard. De wijn stroomt, de nieuwe liefde leeft en nog steeds deint alle zang door het bos terwijl zij zich overgeeft aan zijn nog wat onwennige omarming.

En aan een tak in de buurt van het het stelletje bungelt stil het levenloze lichaam van een jongeman gehuld in het zwart.