Een kind leert niet door te doen wat de ouders zeggen, maar door te doen wat zij doen. Het is een oude regel bij de opvoeding. In een artikel in het magazine ‘religion, brain & behaviour’ wordt een studie beschreven die laat zien dat ouders die wel religieus zijn in wat ze zeggen, maar het niet leven in de praktijk, hun kinderen helpen om nog eerder atheïst te worden.

Het onderzoek werd gedaan vanuit de nieuwsgierigheid naar de reden waarom mensen atheïst worden en deze studie ging er meer over op welke leeftijd dat dan gebeurde. Meer dan 5000 mensen die zich atheïst noemen deden mee aan deze studie. Hoe minder ouders hun religieuze overtuigingen zelf ook lieten zien in het leven, hoe jonger de leeftijd was voor hen om het geloof achter zich te laten. Anderzijds, het is zeker niet te concluderen dat het achterlaten van een geloofsovertuiging altijd direct verband houdt met het religieuze gedrag van de ouders. Bron: psypost.org »

Het hypocriete als reden om geloof achter je te laten, dat kwam ook terug in een eerder artikel waarin 7 redenen worden beschreven waarom christenen het geloof achter zich laten.

Geloof dat werkt als het overdragen een set overtuigingen en geloof dat werkt als een voorschrift zoals het moet… In de praktijk werkt het helaas zo. Ik schrijf inderdaad ‘helaas’. Er moet toch meer zijn, zou je zeggen. Wat doet het er eigenlijk toe als je het goed bedenkt en gelooft allemaal. Wat me inspireert zijn de verhalen van oude heiligen die bedachten dat ze maar eerst met het eerste zouden moeten beginnen, zoals bijvoorbeeld nederigheid. Om vervolgens daar een leven lang aan te werken. De rest, ach, hoeveel doet dat ertoe? Of ga ik nu te ver?

PS: Steeds meer raak ik ervan overtuigd dat in iedere gelovige een atheïst schuilt. Maar ook dat in iedere atheïst een gelovige schuilgaat. Ze vinden elkaar in hun zoektocht naar wat waar en waardevol is. Daar schreef ik dit artikel over »