Dit is mijn lied voor mijn zoekende ziel. De tonen zoek ik nog, onzeker her en der. Het bombastische is voor nu even verdwenen, maar al neuriënd komt er steeds meer structuur in.

Kan jij niet meer in God geloven, ondanks dat je dat altijd hebt gedaan? Het kan je een enorme eenzaamheid bezorgen. Zeker als je altijd in een christelijke omgeving hebt geleefd en gewerkt, en als je vrienden en je familie allemaal gelovig of kerkelijk zijn. Maar er is een leven na de twijfel. Een blogje daarover.

Sommige mensen blijven maar opduiken in je leven. Bram is er zo eentje. Hij was jeugdleider toen ik als tiener God begon te ontdekken. We zijn allebei onze eigen weg gegaan. Bram als toegewijd werker in de kerk. Niet helemaal in mijn smaakje. En dat is ook wel weer mooi. Af en toe hebben we weer even contact. Laatst weer over mijn zoektocht. En ik vroeg hem om mij eens, en plein publique, advies te geven. Hij schreef me een brief...

Misschien heb je je afgevraagd waar ik nu eigenlijk naar op zoek ben? De eerlijkheid gebied te zeggen dat ik misschien vooral naar God zelf op zoek ben. En daarvoor wil ik dingen kwijt raken: onnodige balast.