Wat ik me vaak heb afgevraagd is of de soldaten die vochten voor onze vrijheid een keuze hadden om te gaan. En zo ja, wat ze in vredesnaam bezielde om te gaan. Hoewel de tweede wereldoorlog al even geleden is blijft het voor mij de hoofdreden om te herdenken.

Toen ik nog op de lagere en middelbare school zat ben ik vaak het Zeeuws Archief ingedoken. Lezend in oude oorlogskrantjes en allerlei verslagen, gefascineerd door die grote oorlog die bepalend is geweest voor mijn vrijheid. Een vrijheid die me toen behoorlijk vanzelfsprekend leek. Maar nu… besef ik dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend was.

Herman van Veen zong jaren geleden al het liedje “Als het net even anders was gegaan“. Stel je inderdaad eens voor… als het net even anders was gegaan.

Aan welke kant van de geschiedenis hadden we gestaan als er geen jongemannen en vrouwen in (of nog voor) de bloei van hun leven bereid waren geweest de consequentie voor lief te nemen om aan flarden te worden geschoten. En waarom? Omdat wij anders niet vrij zouden zijn.

Kanonnenvoer.

Aan flarden geschoten.

Liefdes die nooit werkelijkheid werden.

Nooit vervulde dromen.

Ik vraag me af of ik ooit motivatie zou hebben om mijn leven te geven voor vreemdelingen. Voor mensen en culturen ver hier vandaan. Of ik mijn dromen zou willen opgeven voor de vrijheid van anderen.

En toch, hier ben ik in een leven in een gedroomde vrijheid in een van de mooiste landen van deze aarde… dankzij mensen die alles achterlieten.

Ik ben ze veel dank verschuldigd.