‘k Heb het altijd een van mijn grote hobby’s genoemd: preken. ‘k Ben gelukkig dat ik de kansen kreeg om te preken in kerken. Maar het ging niet vanzelf. De techniek snapte ik wel, het vak homiletiek (de kunst van de kansel) heb ik zeker ook gevolgd. Maar het was niet wat me heeft geholpen om te preken. Er zijn een paar momenten geweest waarop ik heb gemerkt dat preken anders werd. Een ervan was het moment dat ik besloot om niet vanuit de techniek maar vanuit het hart te gaan preken. Dat kan ook niet anders als je gelooft dat de woorden uit de Bijbel levend en krachtig zijn. Dat kan niet technisch blijven toch??  Aan de andere kant betekent dat niet dat er geen studie bij hoort.

Als je het Woord van God wil doorgeven moet het toch zo zijn dat het Woord toegang heeft gekregen in je eigen leven?! Dus dat het Woord niet alleen als een kunstwerk is gebleven waar je uren naar hebt gekeken alsof je naar een kunstwerk van Alberto Giacometti hebt gekeken (zijn kunstwerk hierboven “l’homme qui marche” is deze week als duurste kunstwerk ooit verkocht). Prachtig, je kan er alles over vertellen… Maar dat is het dan. Zo kan het niet zijn als je de Bijbel leest en doorgeeft. De woorden zijn niet vrijblijvend. Ze dagen uit, ze vragen om een positie in te nemen, ze dringen eropaan je gedachten aan te passen aan deze woorden, ze is vriendelijk opdringend om de liefde te laten binnendringen van Gods hart die zich openbaart.

PS: het betekent trouwens niet dat je als prediker alleen daarover preekt dat je helemaal snapt en helemaal bevat. Als je dat doet is je eigen ervaring en begrip het plafond van je boodschap of de beperking die je aan de boodschap oplegt! Uiteindelijk geeft je de het woord door, of ik het nu kan bevatten of niet. En zeg nu zelf, wie kan de liefde van God compleet bevatten?? Maar daarom moet een prediker nog geen beknepen boodschap over Gods liefde doorgeven!