Ik las zojuist een interessant artikel “asking people to leave church” van Donald Miller. Hij vertelt het verhaal van een kerk die ontstaat vanuit een andere kerk. Niet een gezonde splitsing vanwege strategie of groter bereik, maar vanwege een conflict over visie en leiderschap. Een herkenbare situatie in veel kerken. Bij de eerste meeting van de nieuwe kerk kwamen wel 150 mensen. De vraag van de voorganger tijdens deze eerste bijeenkomst was om na te denken over de reden waarom je hier was. Was dat met onvrede, wraakgevoelens, opstand richting de oude kerk? Dan werd je vriendelijk verzocht om vooral niet meer te komen. Hij wilde namelijk niet een protestkerk oprichten, een kerk die vooral zou bestaan uit mensen die ergens tegen waren. Hij wilde een kerk opbouwen die bestaat uit mensen die ergens voor waren. De week erna waren er slechts 50 mensen die kwamen. Nu, jaren later, is dit een gezonde kerk.

Zorg ervoor dat niemand zich de genade van God laat ontgaan, dat er geen giftige kiem opschiet die onrust veroorzaakt en met zijn bitterheid velen besmet… Hebreeën 12 vers 15

Vaak heb ik me afgevraagd hoe het komt dat mensen zo slecht een kerk kunnen verlaten. Waarom zo lang wachten, conflicten uitspelen tot het bittere eind, ontmoedigd weggaan vol bitterheid en boosheid. In een kerk waar ik kwam zat het team van leiders / oudsten na 15 (!) jaar nog steeds vast aan hun historie van de splitsing waar de kerk uit was ontstaan. Het lijkt me een uitdaging om te leren om in vrede weg te gaan als je huidige plek niet meer de jouwe is. Prima, dat kan gebeuren. Ga in vrede en wees een zegen voor anderen op de plek waar je komt. Kruip niet in je bitterheid en teleurstelling weg.

Voor leiders

Ben je een leider in een kerk? Wees kritisch op bitterheid. Help mensen om op de plek te zijn waar ze in vrede zijn. Dat betekent dat het misschien de tijd voor hen is om een andere plek op te zoeken als hun geestelijke thuis. Zegen ze, help ze hierbij. Hou ze niet te lang vast. Hun vertrek is geen afkeuring voor jou en je kerk, maar een stap (als het goed gaat) naar een plek waarop God op een nieuwe manier weer in hun leven kan bouwen.

En als mensen bij jou in de kerk willen komen? Vraag eerlijk naar hun hart. Veel overstappers gaan weg uit onvrede over een aantal zaken, maar hebben een groot aantal sterke voorkeuren die binnen twee jaar ook weer op tafel zullen komen en strijd kunnen opleveren. Het hart van protest en onvrede moet worden aangesproken. Een goede suggestie is om met collega voorgangers / predikanten uit andere kerken eerlijk te overleggen over de mensen waar zorgen om zijn. Zodat deze zwervende mensen niet het grootste deel van hun leven zullen slijten als protest christenen.