Leiderschap in de plaatselijke kerk… Ik ken veel verhalen die eerder spreken van teleurstelling in dit thema. Vaak is dat teleurstelling in mensen, leiders. En soms werken deze teleurstellingen lang, heel lang door. Niet altijd uitgesproken, maar onbewust bepaald het de keuzes die je als kerk of gemeente maakt. Tot meer dan twintig of dertig jaar na crisis.

Bouwen aan eenheid

Toen we in onze gemeente ons gingen buigen op een gezonde en bijbels model voor leiderschap voor onze gemeente hebben we samen besloten om ons niet te laten leiden door teleurstellingen, door slechte voorbeelden. Maar ook niet door de goede voorbeelden van anderen. Te gemakkelijk had het geweest om een model van een andere kerk te kopiëren en te implementeren in onze gemeente. Wat we hebben gedaan is met een blanco blaadje gestart. Alhoewel, de eerlijkheid gebied te zeggen dat we dat niet eens hebben gedaan. Het eerste wat we hebben gedaan is bouwen aan eenheid. En vertel me, waar vind je samen eenheid in de gemeente? Precies, alleen in Jezus. Dus daar hebben we het eerst over gehad.

Richten op het belangrijkste

Het is verrassend om te zien hoeveel tijd we investeren in kerken in zaken die niet horen bij de prioriteit van Gods gemeente. Hoeveel tijd, geld en energie wordt er gestoken in muziek? Ja natuurlijk, het hoort bij de gemeente. Maar hoe? Er zijn maar weinig liedjes bekend die gezongen werden in de nieuwe kerk. Ik denk maar twee, waarvan die uit Kolossenzen 1:15-20 de bekendste is. Wat zijn voor de gemeente wel prioriteiten? Nou, wat denk je van het terugkerende thema van verkondiging van het Woord, van eenheid, liefde en vrede, van gastvrijheid… Dus leiderschap in de gemeente moet zich in de eerste plaats richten op de thema’s die er echt toe doen. Daarmee zeg ik niet dat de andere thema’s niet belangrijk zijn. Ik zou niet durven en het zou onterecht zijn. Maar om maar helder te zijn: je kan perfect georganiseerde aanbidding hebben in de gemeente, maar als er geen eenheid is in de gemeente is het toch maar weinig van waarde.

Niemand is alleen

Ken je de man achter Paulus, de grote apostel? Hij wordt genoemd maar treedt niet zo op de voorgrond. Hij was de man die Paulus als jonge gelovige oppikte, die hem meenam om te bouwen aan de gemeente. Paulus doet vervolgens precies hetzelfde. Zelfs Jezus kiest er voor om op stap te gaan met een groepje mensen. Een belangrijke les in leiderschap in de gemeente. Je doet het niet alleen en je mag het niet alleen. Dat is erg wijs, want zo maak je je ook niet van iemand afhankelijk en hou je ruimte om mensen even te laten ‘rusten’ als er even teveel is geweest (dit is een van de concrete consequenties van de prioriteit rust).

Hoe wijst God mensen aan?

De gemeente is compleet. Dat kan niet anders. Hoe wil je anders het beeld van lichaam van Christus uitleggen? Zou een gemeente geamputeerd zijn? 1 Korintiërs 12 vers 12 Een lichaam is een eenheid die uit vele delen bestaat; ondanks hun veelheid vormen al die delen samen één lichaam. Zo is het ook met het lichaam van Christus… Dit is ons uitgangspunt. Of mensen beschikbaar zijn, gereed zijn, geoefend zijn, ervaren zijn… dat is natuurlijk een goede vraag. We hebben ons als doel gesteld om te begrijpen wie door God worden aangewezen, want dan is het een goede weg. Hoe werkt dat? Hoe weet je of je geroepen bent, en hoe weet je of je geroepen bent voor hier en voor nu.

In een volgend artikeltje zal ik wat meer uitwerken over roeping…