Mensen in leidersposities zijn vaak eenzaam. Ik kom ze tegen in alle takken van sport. De gevierde wetenschapper is eenzaam, de succesvolle manager is thuis een mislukking. Ook voorgangers en predikanten. Altijd zichtbaar, altijd publiek, levend in een glazen huis. Daarbij zijn ze ook gewend aan beroepsmatige geheimhouding. Wellicht een reden waarom veel voorgangers hun geheimen privé houden?

Vijf geheimen die voorgangers niet willen vertellen

Thom S. Rainer (columnist) deelt vijf geheimen van voorgangers op basis van zijn jarenlange counseling van veel voorgangers en predikanten:

1. “Mijn huwelijk loopt niet”

Je bent als voorganger altijd beschikbaar. Voor iedereen. En het lijkt of iedereen te pas en te onpas aandacht mag opvragen. De kerk neemt veel ruimte in in de tijd die je juist als stel zo hard nodig hebt. In je afspraken, in je emotionele tijd.

2. “Ik ben bang dat mijn kinderen opgroeien met een hekel aan de kerk”

Kinderen nemen ongemerkt zoveel mee van alles wat er gebeurt. Probeer lastige issues buiten het bereik van je kinderen te houden. Want het is niet altijd vreugde en zonneschijn in de kerk. Kinderen merken het als de ouders gebukt gaan onder de lasten van een kerk.

3. “Ik laat een aantal kritische mensen mij controleren”

Het negatieve klinkt zoveel harder als aanmoediging. En vanwege de lieve vrede is vaak de neiging om de kritische mensen maar tegemoet te komen. Maar het resultaat is dat een aantal voorgangers het gevoel heeft dat hun hele agenda wordt beheerst door kritische mensen.

4. “Ik ben soms boos op mensen die trouw zijn maar me niet beschermen als er kritiek komt”

Een voorganger zegt: “Het maakt me niet zo uit dat er kritiek is. Maar de zogenoemde trouwe leden zijn er niet om te beschermen als er weer een aanval is van kritiek. Je gaat naar een vergadering waar een van hen zegt dat ze helemaal voor je gaan. Maar vijftien minuten later krijg ik openlijk kritiek te horen van drie leden die nauwelijks in de kerk komen. Wat zei mijn trouwe lid? Helemaal niets. En dat doet pas echt pijn.”

5. “Ik heb regelmatig gedacht om ermee te stoppen”

Deze voorgangers ervaren echt een roeping van God. En ze houden van hun gemeente. En veel van hen dragen de kritiek, ook als deze heel persoonlijk is. Maar als de trouwe leden hen niet echt ondersteunen, als het gaat doorwerken in het gezin, dan is de gedachte om te stoppen bij veel voorgangers aanwezig. “Het enige wat met tegenhoudt is de roeping van God. Dat houdt me gaande.”

Reageer eens

Ik weet dat het een kwetsbaar thema is. Toch wil ik aan mijn collega voorgangers en predikanten eens vragen om te reageren. Herken je de gedachten? Hoe ga je hiermee om? Heb je het wellicht al meegemaakt en hoe ben je er verder mee omgegaan? Je reactie wordt enorm gewaardeerd.

Naar aanleiding van “Five Secrets Pastors Refuse to Tell“