Het thema ziekte en genezingen is voor sommige gelovigen een hot issue. Eerder schreef ik over de obsessie voor genezingen. Dat deze obsessie voor genezing ook nog eens heel erg pijnlijk kan zijn, pijnlijk voor je ziel, dat moet maar eens duidelijker worden. Mijn collega Annemieke zette 11 opmerkingen op een rijtje die ze als chronisch zieke in de afgelopen tijd te horen kreeg.

Chronisch ziek zijn is ellendig. Ik kan er weinig anders van maken. Het vooruitzicht dat je waarschijnlijk je leven lang zult moeten strijden tegen pijn en moeheid, de onzekerheid wat er gaat komen, de vele onderzoeken en ziekenhuisbezoeken en de bijwerkingen van al die medicijnen, drukken een enorme stempel op je leven.

Maar als zieke in christelijk-charismatische kringen krijg je er nog de volle lading bovenop. Naast je ziekte, mag je ook nog opboksen tegen al die goedbedoelende broeders en zusters, die allemaal precies weten hoe jij zult genezen of al genezen bent. Hier elf van de meest pijnlijke opmerkingen. In willekeurige volgorde, want ik weet niet zo goed welke ik het ergste vind.

1. “Je wilt niet echt genezen.”

Ooit hoorde ik een genezingsbedienaar in zijn preek vertellen dat “de meeste chronisch zieken het “wel makkelijk vinden ziek te zijn”. Ze verlangen niet echt naar genezing. En ja, als jij dan bidt voor zo iemand en er vindt geen genezing plaats dan is het duidelijk dat het aan de zieke ligt. Dat moet je niet laten ontmoedigen te bidden voor mensen. Schud het stof van je af en ga verder.” Ik kan je verzekeren, als je chronisch ziek bent, is er niets waar je meer naar verlangt dan een leven zonder pijn. En wat is het pijnlijk als mensen voor je bidden en als je niet geneest het stof afkloppen en verder gaan. Jou alleen achterlatend als “ongelovige” die niet echt beter wil worden.

2. “Er zullen nog zonden zijn die in de weg staan”

Steeds weer als er voor me gebeden wordt, wordt er gevraagd naar zonden. Soms zo indringend dat ik steeds meer aan mezelf twijfel. Blijkbaar moet er nog iets tussen mij en God in staan, althans dat menen sommigen. Het moet. Het kan niet anders, want je geneest niet. Toen Jezus mensen genas, zei Hij eenvoudig “Je zonden zijn vergeven”. Nergens wordt er een heel circus gemaakt van zonden belijden. Het lijkt me evident dat we allen zondaars zijn en niemand uitgesloten is van zonden. Ik kan je verzekeren, deze vraag is me zo ontelbaar vaak gesteld, dat het met een gevoel van “me geliefd voelen” en “ik ben een heilige en geen zondaar meer” weinig meer te maken heeft.

3. “Ik bid je meer geloof toe, zodat je zult genezen.”

Een van de meest verschrikkelijke opmerkingen. Echt waar. Om als oprecht volger van Jezus te horen, dat een te kort aan geloof je genezing in de weg staat. Het is ook iets dat ik Jezus nergens hoor zeggen. “Ik wacht wel met genezen tot je genoeg geloof hebt.” Sterker nog, er werden ook ongelovigen genezen. Jezus zei eenvoudigweg:” Je geloof heeft je gered.” En als we niet kunnen geloven mogen we uitroepen: “Kom mijn ongeloof te hulp, Heer.” En Hij zal het doen.

4.”Je bent genezen, alleen moet je het nog toe-eigenen”

Een van de pijnlijkste opmerkingen is : Je genezing ligt al klaar. Je moet het alleen nog grijpen. Als of genezing iets is dat je zelf kunt bewerkstelligen. Gaat het Evangelie nu juist niet daarover, dat we als mens zelf niets kunnen? Dat het genade is? En is dat niet de essentie van wonderen: Een ingrijpen van God? Bovennatuurlijk? Je eigen genezing bewerkstelligen, kon het maar. Helaas zie ik daar in de Bijbel weinig van terug. De man bij de bron wachtte 38 jaar op een wonder, de bloedvloeiende vrouw 12 jaar. Daarom was het dus een wonder. Het gebeurde op dat moment, op die plaats. Niet eerder, niet later. Het was een uniek moment. Soms worden genezingsdiensten aangekondigd als: “Kom hier je wonder halen!” Brr, dat maakt me al huiverig. God houdt toch geen uitverkoop?

5. “We zullen wel demonen uitdrijven/je bevrijden”

Sommige mensen beginnen spontaan demonen uit te drijven en me te “bevrijden” als ze voor me bidden. Gezien de frequentie van het mij bevrijden, mag ik aannemen dat ik wel erg zwaar demonisch belast moet zijn (geweest). Nee, serieus, ik geloof dat er zoiets bestaat als demonisch belast zijn, maar Jezus had geen uitgebreide, steeds herhalende, bevrijdingssessies nodig om mensen te bevrijden en genezen. Na zoveel bevrijding kunnen we dat echt wel uitsluiten in mijn geval.

6. “Medicatie is gif en een gebrek aan vertrouwen in God. Het houdt je genezing tegen.”

Zou God geen dokters en medicijnen gegeven hebben om ons te helpen? Helaas ben ik afhankelijk van medicatie. In een opstandige bui heb ik een periode van drie maanden mijn medicatie laten staan, met tamelijk desastreuze gevolgen. Helaas, ik ben afhankelijk van dat “gif”. Maar ik ben dankbaar voor de zegen van medicatie. De medicatie maakt mijn leven leefbaar. Zonder medicatie zou mijn leven zoals ik het nu heb niet denkbaar zijn. God zij dank.

7. “Ik weet zeker dat God je geneest”

In het Oude Testament werden profetische woorden erkend als ze ook uitkwamen. Tegenwoordig lijken veel christenen er een andere methode op na te houden. Als ze profeteren dat je genezen zult en het gebeurt niet, dan ligt het niet aan de onjuistheid van de profetische woorden, maar aan de zieke, want de “profeet” heeft gesproken. Volgens mij is dit de Bijbel op zijn kop.

8. “Je mag nooit meer praten over je ziekte. Woorden maken je ziek.”

Deze vond ik zelf zeer heftig. Ik had die week drie ziekenhuisbezoeken achter de rug en was op een gebedsavond. Er werd voor me gebeden en een vrouw stond op en verbood me ooit nog uit te spreken dat ik ziek was. Zo “praatte” ik mezelf ziek. Dus nooit meer praten over de ziekenhuisbezoeken, twijfels, medicatie en dagen dat eigenlijk alles me te veel is. Ik wilde bijna uitroepen: “En wie past er dan op mijn kinderen bij het volgende ziekenhuisbezoek? Wat heerlijk voor al die andere mensen als ik er niet meer over praat. Dan hoeft ook niemand meer de verantwoordelijkheid te nemen me te helpen of te bemoedigen.” Ziek zijn is al een eenzame wereld. Maar dan wordt het helemaal een eenzaam leven. Zoek het maar alleen uit.

9. “God wil jou gezond”

Een zware opmerking die me werkelijk kapot maakt is me steeds toe te roepen :”God wil jou gezond!” Ten eerste is het volgens mij geen Bijbelse opmerking. Ook in de Bijbel zijn er mensen ziek. Ook in de Bijbel wordt niet iedereen genezen. En Jezus zegt ons dat we zullen lijden. Pas als Hij terugkomt is er een einde aan pijn en verdriet. De God-wil-je-nu-hier-altijd-genezen-theorie is daarmee volgens mij veel te simplistisch. Maar ooit er over nagedacht wat het betekent dit steeds weer te zeggen tegen iemand die al 16 jaar ziek is? Als God je wil genezen en het gebeurt dus niet, dan ligt het niet aan God, maar aan….Juist. Aan mij dus.

10. “Je bent niet ziek”

Als je maar uitspreekt dat je niet ziek bent, zul je zien dat je niet ziek bent. Het ergste wat je kunt overkomen is dat anderen je ziekte ontkennen. Ze gaan daarmee voorbij aan jouw dagelijkse strijd tegen pijn, aan jouw leven. Jouw dagelijks leven bestaat eigenlijk niet. Jij bestaat niet. Het is erg makkelijk voor anderen om zo met jouw ziekte om te gaan. Gewoon het lijden ontkennen, dan bestaat het niet en hoef je ook niet om te zien naar de zieke.

11. “Moeilijk geval”

Ik geniet er van dat veel mensen een aanraking van God ervaren en van hun rugpijn en hoofdpijn afkomen. En er gebeuren soms ook grote wonderen. Een dove die weer kan horen bijvoorbeeld. Ik heb het meegemaakt. Ik stond erbij. Maar laten we eerlijk zijn, hoe vaak genezen mensen niet? En dan bedoel ik vooral “de moeilijke gevallen”, zoals ik pas door iemand betiteld werd. Hoeveel mensen met kanker, tumoren, zeldzame auto-immuumziekten (zoals ik), MS, ALS, Alzheimer enzovoort worden echt genezen verklaard na gebed? Ik zou er weleens statistieken van willen zien. Er genezen veel meer mensen niet dan er wel genezen. Wat doe je met al die mensen die ziek blijven? Betitelen als “moeilijke gevallen”? De bloedvloeiende vrouw, dat was duidelijk een moeilijk geval. Ze was al 12 jaar ziek. Maar er kwam geen circus aan te pas. Wel een wonder.

Misschien kunnen we stoppen met mensen zoals ik “moeilijke gevallen” te noemen en beginnen de zieke aan de voeten van Jezus te brengen. Zonder commentaar. Zonder oordeel. Wetende dat wij het allemaal niet in de hand hebben. Wetende dat Jezus Geneesheer is, maar ook Trooster. Dat wonderen wonderen zijn, omdat ze eenmalig en uniek zijn. Op dat moment, op die plaats. Wat zou dat een weldadige rust brengen voor al die zieke mensen zoals ik. Gewoon te weten dat je vrienden hebt die je niet willen opvoeden in hun genezingsprogramma’s, maar zich afhankelijk weten van Jezus en gewoon van je houden zoals je bent, ziek of gezond. Die willen delen in je strijd en pijn. Gewoon van mens tot mens. En zich er bij kunnen neerleggen dat een wonder een wonder is. Maar dat de meeste mensen het zonder wonder moeten stellen en meer hebben aan goede vrienden dan aan al die mensen die maar blijven doordrammen over dat mogelijke wonder, dat misschien nooit zal komen. Wat zou het heerlijk zijn als je je als zieke werkelijk geliefd zou mogen voelen en niet dat “moeilijke geval”, “die zondaar” en “kleingelovige”. Alleen dat zou al helend zijn….