Ja, natuurlijk is dat een berichtje om even om te grijnzen. Ik ben al 2,5 week een plastic plantje water aan het geven. 😐 durft Nicole op Facebook te erkennen. Respect voor de ontboezeming. Moet ik nu lachen, zal ik meewarig mijn hoofd schudden? Nee wacht, ik zal er een blog aan wijden omdat het me namelijk aan iets laat denken.

Dat iemand de fout maakt om een plastic plantje water te geven snap ik op zich wel hoor. Want sommige plantjes zien er zo echt, dat het wel plastic lijkt. En andersom. Soms ziet namelijk een plastic plantje er echter uit dan het afgekeken origineel. Je weet wel, iets dat leeft, groeit en (soms) bloeit.

Handjes in de lucht en laat de Geest maar waaien

‘k Merk dat gelovigen ook vaak hun plastic plantjes water aan het geven zijn. Omdat het gewoon er zo levensecht allemaal uitziet en allemaal zo lekker voelt. Wel eens naar zo’n overheerlyck aanbiddingsconcert geweest waarin je je lekker kan overgeven aan de emoties van het moment. Handjes in de lucht en laat de Geest maar waaien. Nu ben ik wat minder enthousiast hierover geworden, omdat ik het gevoel heb dat ik een plastic plantje water aan het geven ben. Het ziet er groen en fris uit, maar het is een construct dat een stramien volgt dat je elders ook kan herhalen. Met bijna hetzelfde effect.

Hoeveel van geloof is slechts een constructie?

Hoezo levend? Omdat het goed voelt en omdat het zoveel vrede geeft? Dat lijkt me nogal subjectief en ik begin steeds meer argwaan te hebben tegen veel dingen die ik voor waar en levend heb aangenomen. Hoeveel plastic plantjes heb ik niet water gegeven met bidden, met aanbidden, met geestelijke woorden spreken, met me overgeven aan de Geest, met de voet op het water zetten, met me openen voor de leiding van de Heilige Geest? Hoeveel hiervan is een constructie, een formule van christelijke rituelen en handelingen die bijna altijd een bepaalde sfeer of gevoel opwekken?

Objectief of subjectief geloof?

Het raakt natuurlijk de basisvraag in hoeverre geloof objectief is of dat het altijd subjectief is en onderworpen aan interpretatie en ervaring. Toch kan het niet zo zijn dat geloof slechts subjectief is. Dan heeft een deel van de mensheid gewoon pech, omdat het kunstje bij hen eigenlijk nooit werkt, omdat ze niet zo ‘ervaren’ en ‘voelen’.

Nu is het niet zo dat ik al het evangelische afwijs als onzin. Trouwens, ook andere smaakjes in de brede kerk hebben hun aparte, en soms absurde bijsmaakjes. Maar ik wil wel kritisch zijn in de hele ervaringsmarkt van de evangelische wereld. In hoeverre is het niet gewoon een overgave aan een groepservaring, een ervaring die gewoon mijn feestje niet is? Ik schreef de zin hiervoor met typo per ongeluk ook op als ‘… die gewoon niet mijn geestje is?’ Misschien kan deze ook wel. Ik heb de indruk dat de God van deze broeikassen vol plastic plantjes gewoon is verkleind tot een hanteerbare formule. Daar wordt hij echt te kort mee gedaan. En de vraag is of hij er überhaupt een rol speelt.

Wil je me waarschuwen als ik weer met mijn gietertje klaar sta bij een plastic plantje?