In het christelijk evangelische wereldje kan je nogal eens de indruk krijgen dat geloof gaat om spektakel, om iets groots, iets overweldigend. Grootse verhalen worden verteld, getuigenissen, hoe God ingreep, hoe God bijzonder voorziet, hoe God blijkbaar bijzonder inzicht gaf in een situatie. En vervolgens zit er een groep mensen die stilletjes weer wegkruipt in zijn schulp… Want, zo bijzonder ben je niet. Niet zoals die ander. Maar ja, je hoort geen getuigenissen van onverhoorde gebeden hè?! Die zijn niet mooi om te vertellen.

Healing station

Soms maak ik me grote zorgen als ik weer een healing-station in de stad zie opgesteld staan. Alleraardigste mensen, serieus. Lieve broeders en zusters. Maar ik vraag me echt af of dit werkelijk het beste is dat je te bieden hebt aan de wereld van vandaag. Ik zie het verlangen naar iets bijzonders, alsof je je hoofd in het concentreren pijnigt tijdens het bidden om maar een wondertje af te dwingen. Ja, Gods wereld is een wereld vol onmogelijkheden, maar als je de indruk hebt dat het spektakel van het genezen van een zieke werkelijk het beste is wat de wereld gegeven kan worden, dan begrijp je de vreemde wereld van God niet. Die onrealistische en misleidende verwachtingen lopen vroeg of laat stuk. En ik maak me zorgen om de goedgelovige gelovigen die diep van binnen de hoop hebben ooit eens het spektakel te gaan meemaken. En het gaat niet komen.

Onrustig sterven

In de Nieuwe Koers kwam ik dit tegen:

Bekenden van ons hebben hun kerk verlaten. Reden: haar terminale ziekte, en het feit dat hun geloofsgenoten niets anders wisten te zeggen dan dat God haar vast en zeker zou genezen. Het deed me denken aan het onderzoek van een collega naar de verwerking van hun ziekte bij gelovige kankerpatiënten. Het is steeds meer een trend dat zij er tot het bittere eind vast van overtuigd zijn dat hun geloof en het gebed van hun omgeving de ziekte zullen overwinnen. Zijn wrange commentaar: “Het verschil is dat zij onrustiger sterven dan anderen.”

Spirituele spierbal

Geloof is geen geestelijk armpje drukken en ook geen show van de grootste spirituele spierbal. Het is niet voor niets dat als Jezus Gods wereld uitlegt hij het over kleine dingen heeft die je zomaar kwijt kan raken (serieus, geen grap, hier heeft Jezus het over), over een schat waarvan niemand weet dat deze verborgen zit in de grond. En als hij het heeft over geloof dan moet het iets kleins zijn dat in de grond gezaaid moet worden voor het uiteindelijk iets gaat opbrengen.

Fundamentalistische gelovigen bestrijden ten diepste hun eigen schaduw. De schaduwen van het verleden, de schaduwen van minderwaardigheid, de schaduwen van twijfels en onzekerheid of welke andere schaduwen dan ook.

Onmogelijk

Nu is Gods wereld wel vol bijzondere en misschien wel onmogelijke dingen, maar de wetten en logica is daar ook de wereld op z’n kop. De grote is de kleine, de eerste is de laatste, de meester is een dienaar, het antwoord op vervloeking is een zegen, de reactie op haat is liefde. Om iets groots te bereiken heb je iets kleins nodig. Gods wereld is een vreemde, rare, onmogelijke wereld.

Ik mis hem een beetje

En toch mis ik God soms een beetje. Ik mis hem, in de zin van dat ik hem niet zoveel tegenkom. Ook niet meer zo goed weet waarin ik hem zou moeten tegenkomen. In een fijn gevoel? Dat heb ik vaak wel gedacht. Maar er zijn ook voldoende trucjes voor te bedenken waarvan ik weet dat het God niet is. Is God te vinden in het opzienbarende? Misschien wil ik zo’n God wel niet. Hij hoeft niet de show op te voeren. Hij zal ergens in de stilte te vinden zijn. Of in de storm.

Ergens zal ik hem wel tegenkomen. Ik ben onderweg. Maar waarheen weet ik ook nog niet precies :)

PS: wil je reageren? Welkom. Doe dat op mijn Facebook pagina. Daar kan het gesprek beter gevoerd worden dan hier op de website. Of reageer via Twitter. En je mag me natuurlijk altijd een persoonlijk berichtje sturen. Ik beloof dat ik zal antwoorden.

https://www.facebook.com/creatov/posts/10153998526580891