puzzelstukjes

Angst om God kwijt te raken

5 min leestijd

Waarom geloof jij eigenlijk? Is dat vanwege de fijne ervaring dat komt bij het beseffen dat iemand van je houdt? Dat God je lief heeft? Of is het misschien om vast te houden aan de hoop om in de hemel te komen? Of is het gewoon nu eenmaal omdat het zo was, omdat je altijd al iets met geloof hebt gehad?

Zou je in God kunnen geloven?

Stel je nu eens voor dat je vandaag weer opnieuw zou moeten kiezen en zou moeten bepalen of je een geloof zou willen aanhangen en of je in (een of andere) God zou kunnen geloven. Hoe zou dat proces voor jou gaan? Of is dat een te ingewikkelde vraag? Is de gedachte je wel eens door het hoofd gegaan dat het misschien wel eens allemaal heel anders zou kunnen zijn? Dat je ideeën over God gebaseerd zijn op wat je altijd is gezegd, maar dat je jezelf nooit hebt toegestaan om die beweringen en je eigen overtuigingen eens flink aan een onderzoek naar echtheid te onderwerpen?

in discussie met je eigen mening

Onthutsende ontdekking

Het is een lastig proces om je geloof aan een onderzoek te onderwerpen. Want je gaat dingen loslaten en je hebt geen idee wat je ervoor terug krijgt. Voor mij is het een proces om bewust te worden van de automatische impulsen, de automatische ideeën, bewust zijn van het frame waar ik in gewend ben al tientallen jaren te denken en te leven. En even tussen jou en mij, dit is een onthutsende ontdekking, want het gaat verder dan ik door had. Hierbij komt bij mij ook steeds een gevoel van nervositeit om van alles kwijt te raken, en bewustzijn van het risico dat ik God ook kwijt zou raken. Maar alleen met dat risico om God kwijt te raken kan je daadwerkelijk alle vragen in het onderzoek toelaten.

De Bijbel zegt duidelijk dat…

De eenvoudigste om mee af te rekenen is wel dat ‘de Bijbel duidelijk zegt dat…’. Want wees nu eerlijk, is de Bijbel wel zo duidelijk? En als de Bijbel al duidelijk is, is dan de consequentie van wat er in de Bijbel staat dan duidelijk, de consequentie voor vandaag in het hier en nu? Sommige dingen zijn duidelijk in de Bijbel als het gaat om handen afhakken, heidenen uitroeien, enzo. Maar het voelt net zo duidelijk dat dat nu niet meer telt. Maar wie heeft de streep getrokken tussen wat wel voor nu is en wat niet? En wie bepaalt wat God zegt en wat niet? Heb je je weleens afgevraagd wie ‘de God van de Bijbel’ is? Is dat de God van Abraham, Isaak en Jacob? Prima, leuk. Van hem staat geschreven dat hij steden vernietigde omdat ze zondig waren. Of is het de God van David, de God van Jesaja, de God van Johannes, de God van Jezus, de God van Paulus? Bij mij is de vraag die ik wil stellen: wie is God eigenlijk en hoe kan de Bijbel mij helpen om deze God te ontdekken? Snap je het risico om God kwijt te raken?

God kwijtraken

Misschien moet ik deze God wel kwijtraken, omdat mijn ideeën vaak tot God worden verheven en de plek innemen van wie God is. Ik kom er keer op keer achter dat geloof een vasthouden is aan een constructie die nodig is om grip op het leven te houden. Maar is God daar slechts goed voor? Wat als ik van die constructie probeer af te komen en probeer te ontdekken wat er achter zit? Het voelt riskant. En ik kan het je niet aanbevelen. Omdat het geen garantie is dat je gelovig blijft, dat je misschien atheïst of agnost wordt. Of dat je een nieuwe ontdekking doet naar wie God wel is.

Afgodje

Ik ben veel kwijt geraakt in deze weg van ontdekken en herontdekken. En het was goed om veel kwijt te raken. Het is namelijk ontluisterend om te ontdekken dat God vaak slechts functioneert als een afgodje waar ik mee moet blijven verbinden om hem gunstig te blijven stemmen. Daar doe ik hem veel te kort mee. Het is of ik door een microscoop aan het kijken ben en in de details allerlei sporen zie van God, maar het grote perspectief kwijt ben. Het voelt ook of ik door een sterrenkijker de hemel afspeur en overal iets van God zie, maar geen idee heb hoe ik dat zou moeten interpreteren en vasthouden. Een ander kijkt door dezelfde sterrenkijker en ziet gewoon de natuur en kosmos prima functioneren volgens herkenbare patronen en herkent er helemaal God niet in. ‘Dank u dat ik u ontdek in de prachtige zonsopkomst’ kan voor een christen een mooi gebed zijn. Voor een ander is het het besef dat de aarde gewoon zijn rondje heeft gedraaid. En de ochtend is prachtig hoor. Maar is dat dat per se God of goddelijk?

Ontwonderen

Nu kan je alles ontwonderen, alles rationaliseren. Ja, dan raak je God kwijt. Maar je kan ook over alles verwonderen. Dan zie je God in werkelijk ieder detail van het leven. Hoe de balans tussen deze twee is, dat ben ik nog steeds aan het ontdekken. En God slechts nodig hebben voor dat wat ik niet begrijp, dat maakt God tot een soort lorum-ipsum bladvulling die vanzelf wordt vervangen als je meer gaat ontdekken. Dat is God slechts gebruiken voor de dingen die ik niet begrijp en waar ik geen verklaringen voor heb. En daar doe je hem volgens mij fundamenteel te kort mee.

Misschien ben ik de afgodjes wel aan het loslaten en komt er ruimte voor God. Soms voelt deze God te ver weg om te bereiken, vaak te dichtbij om te zien.

Waardeer je dit artikel? Overweeg een kleine donatie. Voor een volgend kopje koffie tijdens het schrijven bijvoorbeeld.

PS: zie je een schrijfvoutje? Mail me ff!

Bedrag € -

[yarpp]

2 Reacties
Nieuwste
Oudste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
petra
petra
7 jaren geleden

….. wow…..

Spijker op zn kop wb. mijn eigen zoektocht.
Ook merk ik in mijn omgeving dat er veel meer mensen zijn die deze vragen hebben en zoektocht doorgaan.
Ik blijf met je mee zoeken :)

Mark
Mark
Antwoord aan  petra
7 jaren geleden

Ik denk dat mijn proces inhoudelijk compleet anders is gegaan, maar qua patroon hetzelfde is. En wat er overbleef is precies hetzelfde: verwondering. Alleen bij jou is God wat bij mij geen God is. Als wij in discussie zouden gaan over een onderwerp als deze zouden we er nooit uitkomen en dat terwijl wij hetzelfde zien. Alleen vind jij dat de God die jij hebt ontdekt de eer zou moeten krijgen.