De golven zijn gewoon te hoog
om in te blijven zwemmen
de krachten zijn allang verbruikt
de spieren zwaar verzuurd
met iedere golf kalft de hoop af
je lijf krampt van de pijn
je longen ademen het zoute water
tot je het opgeeft en je laat begraven
in het duistere en eindeloze eeuwige
je longen volgelopen, je geest uitgedoofd
zwemmen, zweven, huilen en leven
in de diepe, donkere dood

Rust maar zacht,
anonieme drenkeling.
je bent vluchteling nummer 3,171 (!)
die verdronk in de Middellandse Zee

Een jaar na Aylan

Het is ongeveer een jaar geleden dat voor even de ogen van de wereld open gingen voor het drama wat zich afspeelt rond de Middellandse Zee. De foto van het verdronken jongetje Aylan Kurdi, liggend op zijn buik, zo aangespoeld op een Turks strand, schokte veel mensen. Nog steeds verdrinken dagelijks mannen, vrouwen en kinderen, onderweg naar veiligheid en een betere toekomst. Nog steeds spoelt de medemenselijkheid dagelijks weg.

De ogen blijven vaak gesloten voor het leed van elders onder het mantra ‘het is niet mijn probleem‘, of iets als ‘ze moeten het daar zelf maar oplossen‘ of gewoon met ‘laat ze lekker in hun regio‘. We bedoelen eigenlijk: als het ons maar niets kost. We maken er prachtige verhalen van, stoppen nog wat geld in tenten, sturen nog wat bommen her en der. We maken er vreselijke verhalen van, zaaien angst voor andere culturen en extremisten.

Maar laat het vooral maar ver, ver bij ons vandaan. Zodat wij niet hoeven in te schikken, niets hoeven te zien, niets hoeven te delen.

Schaam je, schaam me, schaam ons.

Bron foto: japantimes.co.jp