De week voor Pasen is soms een beklemmende week. Jaar op jaar wordt het verhaal van Jezus opnieuw verteld. Een verhaal van vriendschap, van helden en lafaards, van vluchten en opoffering, van gedrevenheid en vervlogen dromen. Als het verhaal van de lijdensweek ergens aan herinnert is dat het leven helemaal niet zo leuk is.

Heel vaak niet.

Meestal niet.

Er zijn momenten dat je intens kan genieten van vriendschap, dat je je helemaal kan weggeven in een bijzonder moment. Maar vaak is het zo vluchtig en het is zo breekbaar. Daar waar je het ene moment de dikste vrienden bent en ‘nooit, nee echt nooit, kan er iets tussen ons in komen te staan‘, het volgende moment vind je jezelf terug met een lijf dat strak staat van de stress en strak van de teleurstelling in jezelf omdat er wel iets tussen ons in kwam te staan.

Petrus kan er alles over vertellen.

Judas trouwens ook.

Judas kan het niet navertellen, hij koos de snelle uitgang van het leven. Hij verhing zich.

Petrus moest zijn vriend op een later moment diep in de ogen kijken. Ik kan me iets van de spanning in hem voorstellen voorafgaand aan het moment. Wat zou Jezus van hem zeggen? Hoe zal hij de confrontatie aangaan? Ik kan me trouwens ook iets van de ontspanning en opluchting voorstellen, die volgt op het moment dat ze elkaar de liefde weer verklaren.

Tekst gaat na liedje verder

Maar wat een dagen zijn dit geweest!

Deze week van lijden zegt me ook iets over op de vlucht gaan, over angst en over ongewenst zijn. Dat Jezus zijn lot niet uit de weg ging, zijn vrienden gingen wel weg. Ja, wat zou ik doen? Vechten of vluchten? Ik denk dat ik ook de stilte in zou verdwijnen. Jezus deed trouwens geen van beiden.

Een geweldloos antwoord bij het ondergaan van onrecht.

Eerlijk gezegd heb ik dit jaar niet zitten wachten op de gruwelverhalen van extreem lijden. Er is weinig fantasie voor nodig om te begrijpen dat de marteling van Jezus en dat de keus voor het kruis als moordinstrument, een vreselijke en pijnlijke dood tot gevolg heeft. Lang heb ik in de scene van de lijdende Christus een scene gezien waarin Gods boosheid moest worden gesust, de boosheid vanwege mijn zonden. Maar hoe kan Jezus God hebben bekendgemaakt als een God die de wereld liefheeft als dezelfde God nog steeds zo boos moet zijn? Door welke lens ik kijk naar dit verhaal, bepaalt wat ik zie. Wat ik zie als ik kijk naar de lijdende Christus is de diepe verwrongenheid van de mens.

Met de zwartste tinten uitgeschilderd.

Wat zou Petrus hebben gezien toen hij wellicht van een grote afstand heeft staan kijken? Zijn vriend -en niets, nee, echt niets kan er tussen onze vriendschap komen- heeft helemaal niets aan deze vriendschap gehad.

Wat hebben de moeder en vriendinnen van Jezus gedacht? Steeds komt er een beeld bij me boven van vrouwen uit een of andere stad in het Midden-Oosten die in hartstochtelijke ontzetting schreeuwen als hun zoon blijkt te zijn omgekomen.

Misschien waren de tranen op.

En toen viel de stilte van het graf in. God is dood. Ze hebben hem zelf begraven nadat ze hem vol overgave hebben vermoord. De stilte van de zaterdag is de stilte van God die dood blijkt te zijn. Hij was er blijkbaar niet toen Jezus de hemel om hulp riep. Geen antwoord en geen verlichting. God is dood. De hoop is vervlogen. Jezus sterft en wordt begraven.

Tekst gaat na liedje verder

Als zaad gezaaid in de akker.

In die stilte van de zaterdag daar ontkiemt het zaad. Buiten zicht van iedereen. De winter is geweest. Het laatste blad is allang van de boom gevallen. Alles staat gespannen van nieuw leven dat op uitbarsten staat. Nu nog zwart en duister. Maar in de schaduw, buiten beeld, blijkt een scheppingskracht aan het werk te zijn, waar niets tegenop kan.

Na de regen komt de zonneschijn.

Zelfs al is God vermoord en begraven, toch blijkt er een nieuwe dag te zijn. Een nieuw seizoen. Nieuwe hoop. Alles nieuw. Alles anders. Hoe vakkundig Gods liefde ook uitgeroeid leek te zijn, niets blijkt dat te kunnen. Dat is Pasen. De paasochtend in een tuin. Een ontmoeting met een tuinman. Wie anders had je verwacht? Was dat niet dezelfde waar de mens mee wandelde in het Paradijs? De tuinman zorgt wel voor de nieuwe beplanting. Dat het opnieuw tot bloei komt. Misschien om ook weer te worden gesnoeid en te vernietigd. En om vervolgens te zien dat het is als zaad dat gezaaid wordt. En dat het veelvuldig vrucht draagt.

God blijkt niet dood.

Er is iets nieuws begonnen. En toch is het ook zo oud. Natuurlijk is het nieuw. Het is een nieuwe lente! En natuurlijk is het niet nieuw, want het is de oude scheppingskracht die weer zichtbaar wordt. De nieuwe wereld is er. Welkom. Leef. Heb lief. Ik ben erbij, zo zegt de tuinman. Nooit laat ik je in de steek. Misschien voelt het wrang Petrus, want jij liet me immers wel in de steek. Kijk me eens in de ogen. Dit is dus genade. Ik laat je nooit in de steek. Ik meen het.

Ik zal er zijn.

Vergeven. Nieuwe kans. Opnieuw proberen. Vallen en weer opstaan. Liefde ontvangen en liefde doorgeven. Heb lief zoals ik jou heb liefgehad.

Het verhaal van lijden, dood en opstanding vertellen deze wereld dat het niet uitzichtloos is. Dat er bloemen bloeien in de lente omdat de winter weer voorbij is. Jezus leerde zijn vrienden bidden dat Gods wil op aarde zou gebeuren zoals het in de hemel gebeurt. Dat liet hij zien. Buigen onder onrecht. Bidden voor de vijanden. Zegenen in plaats van vervloeken. En niet dood blijven. Licht in het zwart. Vele stralen licht in de vele tinten zwart.

Hij zal er zijn.