Weet je wat het eens mens doet als je in je oor gefluisterd krijgt ‘Ik ben zo blij dat je hier bent‘? Het was mijn tweede ervaring nadat ik aankwam in Marouda, een kleine kloostergemeenschap in Mount Athos, onder leiding van Father Makarios. De eerste ontmoeting was allerhartelijkst: een heerlijke hug. O ja, en wat hij ook even deed was de nek en de oren kraken. Ik was niet gestresst, zo werd door hem geconstateerd. Hoezo zweverig? Gewoon lekker down-to-earth.

We zijn dikke vrienden geworden, father Makarios en ik. En ik geloof dat dat niet een bevlieging is.

Ik was hier in de eerste plaats vanwege werk. Maar ook vanwege persoonlijke uitnodiging van een van de mannen die hier ook parttime woont. En, als je me een beetje hebt gevolgd online (of in real-life), dan weet je dat ik een zoekende ziel ben. Mijn refo roots heb ik jaren geleden achter me gelaten en ben evangelisch geworden (al is dat volgens mij gewoon weer een hippe vorm van calvinisme, maar dat terzijde). ‘k Ben jaren werkzaam in christelijk werk en de kerk. Het heeft me bijna opgebrand en ik heb pogingen ondernomen om atheïst te worden, wat niet lukte. Maar ik heb veel losgelaten van mijn refo roots, oude en strenge godsbeelden, saai geloof, het lege religieuze theater met fijne liedjes en flut preken, de idiote single-issue gevechten in de kerkelijke groepen en nog veel meer. Ik heb er rust over als er geen leven zou zijn na dit leven. Dat zien we dan wel weer. Of niet. Ik heb er vrede mee dat, als er een God is, hij totaal anders is dan ik heb aangemeten gekregen. Ik heb er vrede mee dat medechristenen me voor heiden of ketter uitmaken. Het maakt me niet meer uit.

Een van favoriete liedjes is het liedje ‘Talk to me‘ van Thomas Azier. ‘Tell me what is fake, and what is real‘ is een van de zinnen die al weken in mijn hoofd zit. Misschien is dat ook wel mijn grote zoektocht in relaties, in religie, in overtuigingen. Er is zoveel fake dat ik er moe van ben geworden. Wat maakt mij het nou uit of ik het spelletje goed speel of niet. Wat maakt mij het nou uit als dingen niet helemaal volgens de regels gaat.

Uitzicht vanuit Marouda op de skíti van de Heilige Andreas, Skíti Agíou Andréo. ‘s Avonds is het hier helemaal mooi.

Dat ben ik dus. Een rugzak vol teleurstellingen, een leven waar ik veel ben kwijtgeraakt, en een religie die me heeft gezegend en me me ook enorm heeft bezeerd. De tocht van de afgelopen twee jaar waren een tocht waarin ik rouw hierover heb toegelaten. Het is nu eenmaal niet gegaan zoals ik het me had voorgesteld. Ik wilde dominee worden. Ik wilde van betekenis zijn. Ik wilde naar de einden van de aarde als het nodig was. Mensen die dichtbij stonden bleken niet te zijn wie ze waren. Mensen die ik in vertrouwen nam, hadden andere agenda’s. En zelf ben ik misschien te goed van vertrouwen, geloof misschien te veel in de goedheid van de mens. Daarnaast kan ik niet leven met een gekooide geest. Ik ben een onderzoeker, wil alles, maar dan ook alles, bevragen. Ik wil op reis, onderweg blijven. Ik ben een dwalende ziel. Maar, zoals Tolkien schrijft in Lord of the Rings: ‘Niet iedereen die dwaalt, is verloren.’

Als je op de heilige berg Athos kom, de kraamkamer van de orthodoxe kerk (misschien wel de kraamkamer van het christelijk geloof in de breedt), dan verwacht je iets bijzonders, toch? Iets van verlichting, wijsheid, inzicht. Mijn ontmoeting met Fr. Makarios was er een vol verwachting. ‘Graag wil ik je heel erg veel vragen‘, zei ik hem. Hij kwam naast me staan en begon te lachen. Hij pakte mijn arm, omarmde me, trok me dicht tegen zich aan… ‘We praten toch al?‘ Dat dus. Dat ken ik niet. Zelf ben ik al helemaal geen hugger, iemand die eenvoudig de ander aanraakt, maar ik ben eerder erg terughoudend daarin. Ik snapte het wel hoor, wat hij zei. Want deze aanraking, deze arm om me heen, is als zalf voor mijn ziel. Gemeend, medemenselijk en vol met aandacht.

Dat is wat ik hier van Fr. Makarios leerde: theologie van de beide benen op de grond. De aanraking, de hartelijke aandacht voor elkaar. Ook de wijn, de Ouzu… Ook dat opent de geest hè. Dat is trouwens wel een heerlijkheid hier: na een paar uur staan in liturgie (dat is een heel ander verhaal dat ik later nog eens zal ontvouwen) zit je samen en komt de koffie, koekjes, genieten, een lekker drankje. Ontspannen.

Weet je wat het eens mens doet als je in je oor gefluisterd krijgt ‘Ik ben zo blij dat je hier bent’? Ik ben thuis gekomen. Eindelijk. En ik reis ook weer door. Maar ik ga weer terug. Dat is het plan in ieder geval.